Ik weet het, ik vertelde er al meer over, telkens als het gebeurt dan nog. Het is niet dat mijn hart er vol van is, maar het is toch telkens weer een extraatje bij het wandelen.

We lopen op een lange veldweg en zien in de verte drie reeën de weg over steken. Luc vindt het jammer dat we niet dichterbij waren, maar dan zouden die beesten dat natuurlijk niet doen.

Het grote voordeel is natuurlijk dat we weten waar ze zich bevinden. Ze zitten in die boomgaard waarin we er ooit al eens twee de vlucht zagen nemen en waarrond niets anders dan veld is. Ze zitten in de (foto)val dus.

Dat vertikken die reeën dan wel en ze vertrekken, over het veld, over de parallelle veldweg in de richting van waar we de vier op een rij al eens zagen.

Er zijn mensen die willen bungeejumpen voor de kick. Ik vind dit spannender.