Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Nog een overgewaaide

Het zou me niet mogen verbazen, en dat deed het eigenlijk niet, want het lag in de lijn der verwachting, maar toen ik las over “bridesmaid duties” en “bridezilla-situaties” en een gebundelde “do’s-and-don’ts in een etiquettegids voor team bruid1” zou ik plat achterover gevallen zijn, had mijn stoel niet in de weg gestaan.

Ik wist niet dat een bruidegom met een team trouwde … en al de rest vind ik al helemaal overbodige zever.

Ik zou me, mocht ik nu op een trouw worden uitgenodigd, eerder een toeschouwer van een optreden voelen dan een meelevend familielied of bevriend met de personen om wie het draait.

Hoe ben ik ooit getrouwd geraakt? Wij hadden ook een zaal, een pastoor, een dj, een feest, … maar uiteindelijk moet je om te trouwen gewoon “ja” zeggen.

Uitgelichte afbeelding: ____________________
1 Het Nieuwsblad

Previous

De hand op het ijle nest

Next

De werf

20 Comments

  1. Toen mijn verloofde en ik wilden trouwen en zij een huwelijksplanner in de arm nam, was ik de regie meteen kwijt, voor zover er überhaupt al sprake had kunnen zijn van zoiets als zeggenschap. Het team dat werd samengesteld bestond uit zes vriendinnen van mijn aanstaande die met militaire discipline te werk gingen. Onder leiding van sergeant-majoor Marieke, de planner, werden draaiboeken opgesteld, (aan)kleding geregeld, gastenlijsten gemaakt, locaties, orkesten en fotografen besteld. Op mijn schuchtere vraag of één locatie, orkest en fotograaf niet voldoende was zei Marieke pinnig: ‘Je moet áltijd reserves hebben!’ En alsof ze daarbij op een gedachte werd gebracht begon ze direct te telefoneren en even later zei ze tegen mijn aanstaande: ‘Ik heb een reserve bruidegom voor je geregeld hoor, voor als deze het laat afweten.’ Ze keek mij daarbij geringschattend aan. Toch had ze dat goed gezien, want ik had er intussen al helemaal aardigheid meer in. Hoe de bruiloft geweest is weet ik niet. De bruid schijnt met alle bruidsmeisjes in het huwelijk getreden te zijn. Om de beurt mochten ze de witte jurk even aan. Het was een prachtig feest.

    • ms

      Op de dag des Heren (héhé) 28 februari 2024 ging Jetpack zijn boekje te buiten en gooide een reactie de prullenbak in. Toen ik die er wilde uithalen vond ik de voorgaande.

      Ik heb echt niet bewust (op mijn eerstecommuniezieltje gezworen) bovenstaande reactie genegeerd.

      Ik loop hier nu zo rood als een kalkoen van kwaadheid op Jetpack en beschaamd wegens sergeant-majoor Marieke. Ik heb ook zo ook iemand gekend, ze heette ook Marieke, maar dan niet om te trouwen maar om er mee te werken. 😡

      Hopelijk heb je er geen trauma aan over gehouden.

  2. Een Amerikaanse vriendin van me was op deze manier een bruidsmeisje. Ze moest met de collega bruidsmeisjes in het groen. De – dure – jurk die ze moest aanschaffen stond haar geweldig maar het was de enige keer dat ze die gedragen heeft. Ik zei: Als je zelf gaat trouwen kun je die jurk nog eens aan, en dan moeten alle bruidsmeisjes in het wit. Ze zei natuurlijk zoiets als ‘no way (you idiot)’, maar toch heb ik de indruk dat ik haar op een gedachte heb gebracht. 🙂

    • ms

      Dat is nog zoiets. Iemand anders beslist hoe je je moet kleden en; zoals met alle uniformen, staat de ene er goed mee en ziet de andere er als een voddenbaal mee uit. En bovendien moet je nog betalen voor kleding die je, in het slechtste geval, maar een keer zal dragen.

      Ze doen net alsof het een eer is, maar ik vind het een giftig kadooke.

  3. Voor mij hoeft het ook niet. Te veel gedoe. Het heeft mij sowieso nooit iets gezegd die tralalala la rond een witte bruid en een grote taart en teveel volk. Nee, niks voor mij. We zijn in stilte getrouwd met enkel twee getuigen.

    • ms

      Ik had het over mijn eerste huwelijk. Luc en ik zijn niet getrouwd, precies omdat wij indertijd zo’n afkeer hadden van alles wat er mee samenhing.

      Nu zou het wel kunnen, maar dan ook in alle stilte met anonieme getuigen. Maar dan moeten we eerst nog eens allerlei mogelijke gevolgen bekijken qua pensioen e.d.

  4. Bij ons huwelijk hadden we helemaal geen bruidsmeisjes of jonkers. Al dat gedoe zag ik niet zitten wel waren alle dames in lange kleding (was de gewoonte destijds in onze omgeving)

    • ms

      Dat bestond toen nog niet. Ik trouwde in een tijd dat er keuze was, je koos voor lang of voor kort en dat gaf je op de uitnodiging dan ook aan wat je de voorkeur vond.

      pske: ik vond enkele van jouw reacties terug in spam. Ik heb ze er uit gehaald. Maar hoe dat komt, weet ik niet.

  5. Mijn schoonouders wilden veel familie er bij toen we trouwden. Dit zou ik nooit meer doen moest ik het kunnen overdoen. Een pastoor zou ook niet meer nodig zijn. Veel volk heb ik achteraf nooit of weinig meer gezien.

    • ms

      Mijn ouders ook. Mijn vader vond dat hij dat aan zijn beroep verplicht was. En een receptie van hier tot ginder hoorde daar ook bij.

      Achteraf, zoals je zegt, zie je die mensen niet meer. Moest ik het overdoen? Ik zou meer met mijn voet op de grond stampen en vragen: “Wie trouwt er? Gij of ikke?”.

      Maar ja …

  6. elsjeveth

    Hele voorstelling zijn het tegenwoordig, de zoon van mijn Spaanse zusje mijn neefje dus trouwde in september 2019. Een feest om u tegen te zeggen, een jaar voorbereiding ging vooraf. We hebben ons als de Hollandse tak enorm geamuseerd. Helaas bleek het hele jaar trouwgedoe zijn tol te eisen, in december 2019 was de scheiding daar.
    Och zei Chris, we hebben de foto´s nog en mijn jongens : we hebben toch een mooi feestje gehad.
    Zus belde onlangs met de mededeling dat zoonlief en zijn nieuwe vriendin van plan zijn in maart 2025 te trouwen.
    Mijn zus zucht… mijn zoons roepen verheugd hoera weer een Spaans feestje.

  7. Van mijn trouwdag hebben wij altijd spijt gehad, achteraf hadden we moeten doen wat we zelf wilden: in stilte, met ouders en getuigen. Eventueel een huisfeestje na.
    Maar ja, omgepraat. Gelukkig was het eenvoudig, ook de witte jurk. Zelf hadden we niet veel geld en voor beider ouders hoefde het niet te luxueus, haha.

  8. Ar

    Mijn man en ik zijn getrouwd in de werkkamer van de burgemeester in de kerstvakantie. Twee trouwambtenaren, een leuk gesprekje over alle lekkernijen van gebakken appeltaarten en gedroogde hammen die de bevolking traditiegetrouw in rotten van tien op het gemeentehuis kwam afgeven, en op het moment suprême werden er even twee medewerkers bijgeroepen als getuigen. Heel onpersoonlijk allemaal, maar dat was onze keuze. Wij trouwden om juridische redenen. O, en we kregen koffie met appeltaart. Het toppunt van de dag. Nu, ja, er was geen slagroom maar dat hoort ook niet bij appeltaart. De rest van de dag zijn we zalig op de bank gaan rondhangen. We hadden toch twee vrije dagen van kantoor gekregen.

    • ms

      Als wij nu nog zouden trouwen, zou dat gewoon op het gemeentehuis zijn met twee onbekende getuigen, maar we zouden daarna samen wel bij de Italiaan op het Marktplein binnen stappen.

Wat denkte daarvan?

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén