Het gebeurde in een periode die nu niet meer is. Het gebeurde voor onze deur. Het gebeurde op een zondag.

Enkele – 3 of 4- camionetjes, met een naam er op, stopten. De mannen stapten uit en begonnen onze trottoirtegels uit te breken. Daar moest Luc het fijne van weten. Voor één of andere reden moesten ze een put maken want er waren problemen ergens van hier tot bovenaan de berg, aan de kerk.

De put was gemaakt, de aarde omgewoeld, de nodige veiligheidsvoorzieningen en een verkeersbord geplaatst toen ze de put vulden met aarde, de trottoirtegels op een hoop lieten liggen en hun veiligheidsnet op poten en verkeersbord lieten staan terwijl zij hun schup afkuisten en verdwenen.

Ja, en, wat nu? Onze brievenbus zat achter het blauwe net, de auto lossen na het winkelen werd moeilijk, want die moest echt wel op de rijbaan blijven staan.

Enige informatie later wisten we dat we daar geen verhaal konden halen maar toch belde Luc de firma. Ze zouden ons op de hoogte houden. We hoorden niks meer.

Bovenaan de berg, voorbij de kerk was er nog een huis met zo een constructie voor de deur. Na een poos verdween daar die constructie en werd vervangen door een veiligheidspaaltje, dat na een poos ook verdween.

Bij ons? Geen verandering. De regen had de goot al in een modderbeek veranderd en het veiligheidsnet was al wat gaan flapperen.

We waren twee maanden en een week later toen Luc opperde de firma nog eens te contacteren maar ik hem vertelde dat ze hem toch het bos zouden insturen en hij besloot het elders te melden, waar we dus geen antwoord op kregen, maar een week later, toen we na een uurtje boodschappen doen, thuis kwamen, was de hele santekraam verdwenen, was de put opgevuld en de trottoirtegels terug gelegd.

“Dat ding is weg” zei Luc en hij zette de auto netjes voor de deur.

Een geluk dat hij het zei, ik had het nog niet eens gemerkt.