Ooit had ik mijn vader horen zeggen: “Ons Maria, dat is een rare”. Het was vriendelijk bedoeld, dat wel. Hij had het dan over het feit dat, als ik een verrassing kreeg, als versteend en bewonderend kon blijven staan, terwijl mijn broer, als het hem overkwam, er als door een wesp gestoken op af vloog.

Ik heb dat nog altijd een beetje, zoiets moet doordringen.

Een andere eigenaardigheid, waarvan ik me pas later bewust werd, was dat ik, als ik iets nieuw kreeg, dat liever niet ging gebruiken of aantrekken. En al wist ik indertijd niet waarom, nu weet ik dat wel. Eens je iets gaat gebruiken is het slijtproces ingezet. En als kind kreeg, wàt ik kreeg, direct de status van een schat.

Eigenlijk heb ik het niet zo begrepen op feelgood romans of hun schrijvers, maar die ene -die ik hier niet ga noemen- vind ik best doenlijk als ik zo een beetje tijd te passeren heb. Of was dat nu ook aan die Lipitor te wijten?

In elk geval, er ontbrak me nog één roman uit die reeks en deze week, met die ellendige hoest, heb ik die bij Standaard Boekhandel besteld. Sinds de dag dat die roman in huis was, lag die hier naast mij. En ik bekeek hem en had plezier voor als ik hem zou gaan lezen. Wat deed ik niet? Hem gaan lezen.

En daar herken ik dan dat rare uit mijn kindertijd. Het plezier dat ik beleef aan een belofte, ongelooflijk.

Ik ben er in begonnen, terwijl Luc, voor de tweede keer op twee dagen tijd, wat tijd ging passeren bij de dokter. De oppepper zal nodig geweest zijn, zeker.

En nu, nu ik er in begonnen ben, ga ik natuurlijk verder lezen. Tja, nu is er geen stoppen meer aan.