De eerste auto’s die ik in mijn leven meemaakte reden al op rubberen banden. Of dat ooit ervoor anders is geweest, weet ik eigenlijk niet.

Maar sedertdien heb ik geweten dat alle auto’s met een stel banden reden en bleven rijden tot die versleten waren.

Toen we, ooit, ook al lang geleden, naar Duitsland naar de sneeuw begonnen te gaan, werd er aangeraden om sneeuwkettingen mee te nemen. Die hadden we dan ook. Ook in Spanje gold dat wel … maar dan moest je ze nog kunnen opleggen natuurlijk.

De eerste keer dat ik te maken kreeg met het wisselen van banden was toen we een reis naar Finland hadden gepland en de Finnen zo wat op het laatste ogenblik gingen beslissen dat er speciale winterbanden op de auto’s moesten. Dat hebben we nog snel in orde gebracht en het leverde nog een grappig moment op met de Finse grenswachter, die die banden ging nazien en ik iets onnozel zei van: “Mis hé poes” of zoiets, waarop hij antwoordde: “You never know” of ook zoiets.

Sedert vele jaren reden we daarna gewoon met onze “banden” en wisselden niet, tot een paar jaar geleden we een midweek Eifel boekten in november en het risico op “You never know” niet wilden nemen.

We wisselen dus, twee maal per jaar om zeker te zijn.

Nu komen ze vertellen dat je zowel winter als zomer met zowel winter- als zomerbanden mag rijden, maar dat het wel wat sletiger is.

Sletiger? Zou je er de prijs van het wisselen van de banden mee uitsparen, want ja, de garagist doet het ook niet gratis.

Weet je? Wij willen het risico niet nemen. Er zijn te veel cowboys op de weg en de kortste remafstand is soms nog te lang.