Slow en mske nemen, als het mogelijk is, nooit de laatste trein. Zodoende stonden ze die avond op het perron te wachten op een trein die hen op drie minuten tijd van het stationnetje naar het station moest brengen waar ze de trein naar Leuven konden nemen en daar dan de voorlaatste naar Landen.

Ze stonden niet alleen op dat perron. Ze waren met een groepje. Als je ooit tegen mske had gezegd dat zij en Slow ooit nog samen zouden reizen met een meisje met twee grote winkelhaken in haar jeans en op haar blote voeten, een jongen van Marokkaanse afkomst met een pizza onder zijn arm, een hele donkere jongen ook met een pizza onder zijn arm, zijn Nederlandse vriendin en de jongen die al eerder met hen meereed, ze zou gedacht hebben dat je aan het spul had gezeten.

De trein had zestien minuten vertraging terwijl ze maar 6 minuten hadden gehad voor de overstap. Normaal wacht die aansluiting. Nu niet, hij was weg.

Ze moesten naar Brussel sporen en daar de trein naar Welkenraedt nemen. Op die manier zouden ze om half één ’s nachts in Leuven aankomen.

“Dat is nu de tweede keer dat ik met jullie meerijdt” zei de jongen die al eerder met hen meereed “en dat is nu de tweede keer dat er problemen zijn”. Gelukkig voor de jongen rijdt hij niet telkens mee. Hij belde zijn moeder om hem aan het station af te halen. Die was er niet over te spreken. Of juist wél. Ze hoorden allemaal hoe die vrouw van haar oren maakte. De jongen haalde zijn schouders op en zei gelaten: “moeders!”

De jongen van Marokkaanse afkomst maakte zich zorgen. Hij vreesde dat hij ging moeten opleggen omdat het traject langer was. mske stelde hem gerust. Hij had betaald voor de kortst mogelijke rit naar Leuven en dat was deze.

“Hoe dan ook” zei de hele donkere jongen “ik betaal niets bij” en hij nam zijn pizza ostentatief stevig in zijn armen om aan te tonen dat het hem menens was.

“Je moet niet boos zijn op gans de wereld” zei het meisje met de winkelhaken in haar broek tegen mske omdat die in zo een geval altijd serieus gaat kijken en dat terwijl het kind pas enkele uren ervoor nog had verteld dat haar vrienden wel wisten dat ze niet zo boos was als haar gezicht liet vermoeden. Even stond mske op het punt om te bijten, maar ze deed het niet. Ze mocht het meisje daarom iets te graag. “Ze moest het weten van het blog” grinnikte mske tegen Slow. Het meisje fronste vragend. “Binnenpretje” zei mske.

In Brussel hadden ze geluk, de anderen dan toch. De vorige trein naar Leuven had een kwartier vertraging en zodoende zouden ze een half uur vroeger in Leuven zijn dan gepland. Voor Slow en mske? Tja, er was geen trein naar Landen vóór die van Welkenraedt om half één.

Ze zijn dan maar een kriek gaan drinken daar rechtover het station van Leuven terwijl de anderen, allen te voet, naar hun respectievelijke woonst of verblijfplaats trokken.

En in plaats van om iets voor twaalf thuis te zijn, zoals gepland, waren ze pas om half twee ’s nachts hier … met de laatste trein. Toen hadden ze grote honger maar ja, zij hadden geen pizza onder hun arm.