Als je het Leffe café in Leuven binnenstapt zie je ze niet. Ah neen, ze zitten boven je hoofd op een deel van het plafond dat geen plafond meer is maar omgebouwd is tot een grote mezzanine voor de klanten, en een kleine mezzanine voor die twee.

mske heeft hen daar altijd weten zitten. Ze heeft zich nooit afgevraagd wie ze waren, al dacht ze wel dat het zeker de dikke en de dunne niet waren.

En toen kwam Slow. Die zei: “hé, de Blues Brothers” en mske had wat vragend van hem naar die twee gekeken, want zij kende geen Blues Brothers. “De linkse is Dan Ackroyd” ze Slow “en de rechtse John Belushi”. mske zag er geen gelijkenis in. “Allee, ’t hangt er van af hoe je het beziet” zei Slow, maar dan nog.

Dan Ackroyd? John Belushi? Die waren toch niet oud genoeg om … afin, die twee zaten er en ze mochten er zitten van mske, het deerde haar niet.

Laatst riep Slow dat hij “The Blues Brothers” had opgenomen. Tja, het was een film over ingebeelde personages en niet een film over een bestaand bandje, zoals mske verkeerdelijk had aangenomen. En hij dateert al van 1980, dus was Dan Ackroyd jaren jonger dan zoals mske hem kende en Jon Belushi is nooit veel ouder geworden.

Op die manier bekeken is er wel gelijkenis, maar die film deugt niet. Anders gezegd, mske vindt hem maar niks. Maar die twee in dat Leffe Café in Leuven mogen daar wat haar betreft gerust blijven zitten, ze zouden alleen het stof van hun kleren eens moeten kloppen.