Telkens er iets gebeurt waarbij kinderen van een bepaalde school betrokken zijn, kan je lezen dat er voor de nodige begeleiding wordt gezorgd. Soms denkt mske dat ze daarin overdrijven. Maar ergens deze week met die incestzaak in Oostenrijk dacht ze ineens aan vele jaren terug en toen dacht ze dat er misschien nooit genoeg opvang kon zijn.

Het is lang geleden zoals gezegd, mske was 13 en ze verhuisden van het dorp van haar jeugd naar O. En voor de eerste keer ging mske niet bij nonnen naar school. Op zich heeft dat er niks mee te zien, al zou het misschien toch wel ergens kunnen.

Het eerste feit waar een dertienjarig mske nog nooit mee te maken had gekregen was een tienerzwangerschap. Zeg niet dat het van deze tijd is. Het meisje was zo oud als mske maar zat een jaar lager, in het eerste jaar middelbaar. mskes klasgenootjes lachten het zwangere kind uit en die verdween snel uit de school. Thuis wou mske daar niets over vertellen, want ze wist sowieso dat er over praten tot een reprimande ging leiden, alleen al omdat ze er over dierf denken … al vroeg moe de pieren uit haar neus, of ze die goed kende, of dat een vriendin was geweest. Wees wijzer moe, één maand tijd was niet genoeg voor mske om vriendinnekes te hebben.

Het tweede geval gold een meiske uit haar klas zelf. Va was ’s morgens nogal aangedaan geweest en had haar gevraagd of die bij haar in de klas zat. Ja dus. Meer wou hij daar niet over kwijt. In de school zelf was het de klok al rond. De rijkswacht had het kind in de gracht gevonden samen met haar vader.   Over zulke dingen mocht toen in de school niet gesproken worden.   Maar ook thuis niet, want va wou het met zijn kinderen niet over het werk hebben. 

mske borg de voorvallen op in een donker hoekske van haar hersenen om daar later pas, als ze alles beter kon plaatsen, terug over te gaan peinzen.

Het eerste meisje heeft ze later nog terug gezien. Ze stond met haar kleinkindjes in de winkel. Maar het leek of ze nog steeds diezelfde afwijzende blik had van jaren geleden. Het andere meisje? Nooit meer. Wel haar moeder, wel haar broer.

Vraag is: moet je de andere kinderen van de groep opvangen? Of is het beter zoals vroeger, dat ze zelf tot besef komen als ze het kunnen vatten?