Zo af en toe zoek ik iets op op internet. Als het dan over voeding en aanverwanten gaat, krijg je meestal te maken met dezelfde oppervlakkige kennisgeving, waar je niets wijzer van wordt want dat weet je zelf ook al. Maar je vindt er wel een link, stijl: “meer weten” en als je die aanklikt hebben ze allemaal een boek geschreven en moet je natuurlijk dokken.

Goede raad is duur! Dat is een gezegde.

Ik vraag me af waarom ik al die jaren dat ik leef, al die velen die me raad vroegen, geen link heb gegeven waar ze konden betalen. Het lijkt egoïstisch als ik het zo bekijk, maar een ander doet het dan wél.

Heel waarschijnlijk kent iedereen wel het mopje over de advocaat en de dokter? Neen?

Een dokter en een advocaat zijn op een receptie, wanneer er een man aan de dokter medische raad vraagt. De dokter geeft antwoord en zucht tegen de advocaat: “Dat is toch vervelend, hoe ga jij daar mee om?”

“Ik reken het gewoon aan”, antwoordt de advocaat.

“Goed idee!” zegt de dokter.

“Dat is dan 100€” zegt de advocaat en steekt zijn hand uit.

Hoeveel recepties ik zo al meemaakte en ik ben geeneens dokter of advocaat. Ik had het al meer over mijn luisterend oor. Soms volstaat dat, soms willen ze dat ik de antwoorden geef.

Ik zei al meer dat ik zou vertikken en mij betalen zullen ze toch nooit doen. Waarom zou ik me dan nog ellendig voelen met verhalen van anderen?

En neen, ik ben niet echt egoïstisch, ik ben gewoon met pensioen en na al die jaren gratis advies, wordt het tijd dat iedereen zich een andere raadgever gaat zoeken.