Met nog ergens in mijn achterhoofd dat we de rode kelkzwam tot in april konden gaan bekijken, zocht ik even het logje van vorig jaar. Grappig was wel dat, als we dinsdag gingen, ik er op dezelfde datum kon over schrijven. Maar dinsdag bij het ontbijt had Luc een ander voorstel.

Dus niet exact jaar op jaar, maar wél de rode kelkzwam, alhoewel het niet echt daarover gaat.

Het viel me op dat er wel al veel sleutelbloemen stonden in het bos. Dat was vorig jaar niet zo geweest. Was de sleutelbloem vroeger? Dat kon wel met de mooie weken in februari.

Maar zou dat nu ook niet willen zeggen dat de andere voorjaarsbloeiers vroeger zijn? Ik moest er dringend de site op naslaan.

Niet dat we wéér naar de boshyacinten gaan. Dat deden we drie keer op rij, de eerste keer in Hallerbos met te veel mensen die over de bloemen liepen. Dat lijkt nu in het bollenland in Nederland ook een probleem te zijn¹.

Je zou ze … in plaats van te bewonderen moeten ze vernietigen omdat ze hun zielige eigen persoontje ertussen willen hebben.

Bosanemomen vind je zowat overal. De locatie van sommige wilde orchideeën kennen we ook, al is er nog wel een plaats waar ik misschien naartoe wil of misschien toch maar niet want die is ook nogal bekend.

Al zijn al die bloemen mooi en het bezoeken/bekijken waard, de magie ervan verdwijnt als je te vaak teruggaat.

Waar we wel opnieuw naartoe gaan is naar de Ardennen, naar de de wilde narcissen en die -wel ja, ik mag de sleutelbloemetjes dankbaar zijn- zijn er haast, zodat we op een haastje onze planning moeten bekijken. Hopelijk treffen we ze op een rustige dag, net zoals vorig jaar, maar dan zonder plakpot.

¹ Het Laatste Nieuws

Meer foto’s