Ergens te velde, laat ons liever ergens te lande zeggen, het was nogal kort bij een grote stad, gingen Slow en mske naar een oefenmatch van de Kwibussen kijken.

mske die graag leunt moest een plaatske aan de balustrade hebben. Iets later kwamen de vrouw en de man naast haar leunen. “Ik ken die nieuwe niet uit mekaar” zei de vrouw en mske vertelde haar wie wie was. Wat later kwam de dochter er ook nog bij staan, iets later gevolgd door de vermoedelijke schoonzoon en die waren ook al aan de joviale kant.

” … en we horen die telkens tot bij ons binnen als hier een match is” zei de vrouw. “Ah, je woont in de buurt?” vroeg mske en van het een kwam het ander.

En mske bedacht dat het toch wel jammer was dat je aardige mensen kan ontmoeten, die je daarna nooit meer ziet. En zo dacht ze ook aan dat plaatske daarboven, tussen de duiven, dat ze ingeruild hadden voor het onbekende vak en de onbekende mensen van het volgend seizoen. En Slow die gezegd had, dat het mogelijk was dat ze dan geen klappeke meer zou kunnen doen met haar buurvrouw, zoals daarboven.

“Waar zitten jullie ergens?” vroeg de vrouw. En mske legde uit dat ze het plaatske daarboven omgeruild hadden voor het andere vak en over de tussentijdse omwisseling zodat ze nu op de tiende rij op stoelkes drie en vier zaten.

De vrouw haar ogen gingen heel verbaasd kijken en toen zei ze: “dan zit je net achter ons”.