Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Stampede

Wel ja, ik zal het stampede-verhaal vertellen, mogelijk voor de tweede keer, maar het zij zo.

Dat we soms eens bij Zoon op de dieren gaan passen weet iedereen al, veronderstel ik. Dat gaat over een hond die Nitro heet, een kat die Murphy heet en sedert Zoons verhuizing, net voor covid ons in de greep kreeg, ook een paar paarden. Ze zijn met meer dan 2, ze zijn met minder dan 10.

Omdat het uitkuisen van de stallen toch een wat zware korvee is, komt er iemand om dat te doen tijdens de dagen dat wij daar zijn.

Paarden hebben een rangorde. De baas is het majestatische zwarte paard, de laagste in rang is het oude witte paard, waarover gisteren sprake en waarvan ik de nevelige foto van hierboven ook al als uitgelichte afbeelding gebruikte bij een ander log.

Ergens vorig jaar in de winterperiode, toen de paarden ook niet op de wei mochten, kwamen Luc en ik terug van een wandeling en zagen we dat het oude paard op de achterste wei stond.

We hadden er geen benul van hoe die daar kwam, maar na navragen bij Querida achteraf bleek dat paard een trukske te kennen om via een buikrol(?) over die afspanningslijnen te geraken.

Dus, ik wil die uit de wei, terug in de paddock, halen. Ik neem een lijn en stap via de voorste wei naar de achterste, waar dat paard staat.

Luc gaat niet mee. Luc komt nooit in de buurt van de paarden. Hij kijkt wel of alles goed gaat … van buiten de poort.

En dan gebeurt er van alles ineens, de tijdelijke hulp komt aan en begint naar het buikrollende paard te rennen.

Het zwarte paard raakt in alle staten en jaagt de overige paarden op. Ik bevind me op dat moment op ongeveer 1,5m van de afsluiting en -gezien de helling van het terrein- ongeveer een halve meter lager.

Dat wil zeggen dat die paarden net naast mij heen en weer galopperen, wat echt een spectaculair zicht was en ik sta in volle bewondering toe te kijken. Het majestatische paard galoppeert met een imposante statigheid om stil van te worden, gevolgd door … tja, haar gevolg.

Maar dan realiseer ik me dat de tijdelijke hulp meermaals haar naam roept en haar aanmaant tot kalmte en ik vrees dat dat haar nog meer opzweept en beslis het witte paard te laten waar het is. Ze zal haar avondmaal niet laten staan.

En ja, inderdaad, de paarden worden rustiger als we de wei uit lopen.

Ik kijk naar Luc en zie hem, doodsbleek en met verschrikte ogen, naar mij kijken. Hij zegt: “Weet jij wel hoe dichtbij die kwamen?” Euh neen, eigenlijk niet. Pas als hij dat zegt realiseer ik me dat.

Hij zegt: “Heb je jezelf al eens bekeken?” Euh neen, eigenlijk niet. Pas als hij dat zegt realiseer ik me dat ik van kop tot teen onder de modder zit.

Wat later sta ik fris gedoucht met propere kleren aan, naar buiten naar de paarden te kijken als Luc zegt: “Dat was gevaarlijk”.

Was het dat? Gevaarlijk? Ik weet het niet. Tot op heden vind ik die situatie van toen niet echt gevaarlijk, eerder een prachtig schouwspel en een avontuur om op terug te kijken.

Daarover zijn Luc en ik het nog altijd niet eens.

Previous

Verontwaardiging (sl)echt in beeld

Next

Geld dat dom is …

12 Comments

  1. Ik kan me dat van de bewondering levendig voorstellen, die paarden zo vlak langs je heen, het geluid van de hoeven, het hijgen misschien, het wapperen van de manen en staarten… Ik sloeg de foto van het majestueuze zwarte paard nog even op, en inderdaad, wat een koning! Als die de kudde aanvoert! En wat een contrast met het oude witte paard dat misschien dacht: Kijk de jeugd zich nou eens druk maken. Weet je wat, ik kom straks wel. Ik denk dat het feit dat je niet bang was, ook achteraf niet, betekent dat het niet gevaarlijk geweest is. Maar ik kan me Lucs bezorgdheid wél indenken. Paarden zijn groot en als dat met zoveel geweld voorbij dendert zou míj waarschijnlijk de schrik om het hart geslagen zijn.

    • ms

      Luc heeft nog altijd spijt dat hij dat niet op film heeft. Ik ook.

      Daarover zijn we het dan wel eens.

      De zwarte koning is een koningin. En die is ook niet meer van de jongste.

      Maar blijkbaar is de leider veelal een merrie. Of dat zo is … ik zou me er in verdiepen maar vind het niet echt het weten waard, zolang de zwarte de boel daar buiten maar in toom houdt.

  2. Paarden op zich zijn niet gevaarlijk, maar het blijft toch uitkijken met zulke grote dieren. Ik zou zelf ook niet dicht in hun buurt komen.

    • ms

      Weet je, de eerste keer heb ik goed opgelet dat ik niet in hun weg liep. De tweede keer heb ik gezorgd dat zij niet in mijn weg liepen.

      Want ze moeten doen wat ik wil en niet omgekeerd.

  3. Mooi verhaal, mag best vaker verteld worden, het zou een mooi filmpje hebben opgeleverd. Moet een wonderlijke ervaring zijn geweest.
    Dat Luc bang was is logisch (in mijn ogen), maar jij durft, ik bewonder je!
    Zelf verschuil ik me als ik een paard zie aankomen. Maar ik kan er niet onderuit: ze zijn prachtig.

    • ms

      Ze zijn echt prachtig en ze hebben elk hun karakter.

      En had het filmke bestaan, had ik het met plezier gedeeld.

  4. Paarden heb ik altijd mooi gevonden, mijn dochter heeft van haar achtste tot en met haar veertiende jaar paardgereden op de manege hier in de buurt. Of soms ook bij een vriendin wier ouders paarden bezaten. Maar ja als er eentje begint te rennen gaan de anderen ook mee. Nu zal een gewoon rijpaard niet snel op een mens trappen, maar als ze in paniek raken zou het wel kunnen gebeuren per ongeluk dan. Het zijn grote dieren en ze kunnen snel schrikken, daarom altijd laten merken dat je er bent .

  5. elsjeveth

    Oef wat een avontuur, en dat jij zo koel bleef achteraf gezien. Ik vind paarden prachtig mooie dieren.Zodra ze echter dichtbij komen zijn ze wel heeeeel erg groot.

    • ms

      Ze zijn wel heel erg groot en heel erg indrukwekkend als je er tussen komt te staan.

      En dàt, dat vind ik niet zo prettig. Dan ga ik me laten gelden en ze uit de weg duwen.

      Maar ja, dat ingesloten gevoel heb ik met mensen ook en daar kan ik al minder gaan duwen.

  6. Wat ben je koelbloedig. Ik zou het in mijn broek doen.
    Van paarden ben ik heel bang, zo groot als ze zijn.

    • ms

      Zolang er geen boosaardigheid mee gemoeid is vind ik niet dat je er bang van moet zijn.

      Botten met stalen tippen vind ik wel aan te raden.

Laat een reactie achter bij Matroos BeekReactie annuleren

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén