Het eerste voorval dateert van een poos terug, op onze maandelijkse boekenmarkt. Ik vertelde een grappig voorval tegen Luc en de man van de stand tegenover de onze ging mee lachen.

Ik zei tegen de -wat jongere- standhoudster naast ons, die we al van in den beginne kennen: “Zo vervelend, met dat slecht horen ga ik te luid praten”. Ze zei: “Ach, dat maakt toch niet uit. Ik praat zeker luider want ik ben Hollandse hé”.

Er was eens een andere boekenmarkt, waar we gewoon naartoe gingen om te snuisteren en we kwamen er één van onze andere mede-standhoudsters -leeftijdgenote- tegen, die ook daar was om te snuisteren. Ik vertelde haar dat ik op zoek was naar de wat minder te vinden kunstboeken.

Iedereen in dat -zij het kleine- zaaltje heeft me zijn of haar kunstboeken aangeboden en/of getoond, waarvoor ik telkens heel erg bedankte … maar neen, Rubens en Rembrandt en zo zijn mijn stijl niet.

Op onze boekenmarkt vertel-fluisterde ik dat voorval tegen voornoemde dame. Ze fluisterde terug: “Ik moet daar ook mee oppassen”.

Het voordeel is nu wel dat deze vrouw weet dat ik kunstboeken zoek en me even kwam melden dat ik eens een kijkje moest gaan nemen bij de -nieuwe- stand naast de hare. Het leverde me toen een mooi Permeke-boek op.

Er was eens op de boekenmarkt iemand die, als hij iets vertelde, door iedereen gehoord werd. En … hij was niet van echt het zwijgzame type.

De Nederlandse vrouw en ik waren toen unaniem akkoord … en daar hoefden we zelfs niks voor te zeggen.