Gisteren zijn we, nogal onverwacht en ongepland, in een Quick binnengestapt en ik heb me als dessert een moelleux genomen, gewoon om er een foto van te kunnen nemen, zodat ik onderstaande voorval zou kunnen vertellen.

Het begon dus ooit eens, met een aankondiging op de Quick app. Wat het juist was herinner ik me eigenlijk niet echt. Kreeg ik nu een moelleux gratis? Best mogelijk. Feit is dat ik die toen heb geproefd en werkelijk, ik vond die lekker.

Maar ja, ik eet normaal al geen dessert, altijd rekening houdend met die kcal natuurlijk.

Die keer, de keer in kwestie, waren we ook zo op de “wilden boef” zomaar in een Quick onderweg binnengestapt en hadden besteld aan de kiosk.

Na twintig minuten kwam iemand van Quick langs en zei dat ze gemerkt hadden dat we toch al wat langer zaten te wachten -of zoiets- en daarna, al van de een naar de ander kijkend, zei ze dat we …

Maar Luc bedankte aarzelend waarop men van achter de toog toch nog eens benadrukte dat … en Luc weerom bedankte.

En ik verstond het niet, maar hadden ze nu niks gezegd van een dessertje?

“Mag ik het óók weten?” vroeg ik zo poeslief dat Luc wel moest doorhebben dat er iets niet juist zat. En ja, we mochten een gratis dessert als compensatie nemen. En ik zei al even poeslief dat ik dan wel een moelleux wou hebben.

Op die moelleux hebben we dan ook nog even moeten wachten, maar eerlijk gezegd was het er enorm druk en konden we hen eigenlijk niks verwijten.

De titel van dit log heb ik ergens, de voorbije week, zomaar op tafel gegooid, ergens waar men het ook over mij ging hebben, goed wetend dat ik het niet kon horen omdat ik mijn hoorapparaat niet in had.

Ik heb dan ook luidop gezegd: “Ik ben niet het lijdend voorwerp”.

Nu wil het toch lukken dat wij gisteren in een winkel waren waar ik een tegoedbon had verdiend en ik die wou tonen op mijn telefoon. Ik geraakte niet ingelogd.

De zeer behulpzame medewerker kwam een handje toesteken en vroeg een nieuw wachtwoord aan waarvoor ik een code zou binnenkrijgen op mijn e-mail. Wat we ook deden, er kwam geen code zodat we uiteindelijk maar mijn telefoonnummer in mijn account hebben ingevoerd.

Maar om in dat account te geraken had hij mijn naam ingetikt en toonde die aan Luc en vroeg: “Juist geschreven?” waarop ik, nu niet poeslief, maar eerder zeer nuchter en wat kil zei: “Ik sta hier ook”.

Waarop we dus daarna, de parking overstaken en in de Quick een moelleux gingen eten. Troostvoedsel, want ik had serieus de indruk gekregen dat ik niet serieus werd genomen omdat ik het gevoel had dat ik blijkbaar te stom was om mijn eigen naam in mijn eigen e-mail te schrijven.

Wat blijkt dan achteraf? Er was hinder bij e-maildiensten van Proximus door technische storing¹. Ja, niet moeilijk dan dat die e-mail niet binnenkomt.

En zeggen dat Luc gisterenmorgen al had gezegd dat hij niet in zijn mailbox van Proximus geraakte.