Wat had ik gedacht?
Want zoals verwacht
Zal hij nooit niet meer verjaren
Ik kan ’t weeral niet verklaren
Zo riep ik uren
Tegen de muren
Waarom is dat plantje kapot?
Maar die antwoordden niet … zó bot!
[© ms – 20 november 2024]
Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
Ergens de voorbije week las ik over een nieuwe Europese betaalapp “Wero” die “op termijn” Payconic zou moeten vervangen. Mijn eerste gedacht was: “Daar zijn ze weer!” met vroegere bedenkingen bij berichten over de vervanging van Itsme in mijn achterhoofd.
Maar misschien is het zo slecht nog niet. Payconic werkt dan wel op Belgisch grondgebied maar op Europees vlak zijn we er niets mee. Maar alles bij elkaar genomen heb ik Payconic nog niet gemist als ik me elders op het Europese vlak bevind.
Voorlopig zijn er bepaalde banken die de mogelijkheid al hebben op de eigen bankapp, zo ook de onze. Op de eigen Wero-app moeten we nog wat wachten. Luc en ik hebben dat onderling eens uitgeprobeerd met 5€. Bizar genoeg zei mijn bankapp dat ik daarmee mijn dagelijks limiet overschreed.
Mijn dagelijkse limiet? Wat kan ik dan kopen met die Wero? Een pakske sjikken?
Maar bij nader inzien was dat ook al helemaal niet juist. Want die ging dat halen van een oudere rekening die ze bij de bank voor één of andere reden niet sluiten. Ik denk dat ik nu doorslaande argumenten ga gebruiken.
Welgeteld één dag na het lezen van het artikel in de media, kreeg ik een e-mail van Payconic die me vertelde dat ook in de toekomst de Payconic by Bancontact-app zal blijven bestaan.
Zijn we nu benieuwd wie het laatste woord zal hebben … want dit is klaarblijkelijk nog niet afgelopen.
____________________
We weten het allemaal wel, we zijn allemaal akkoord en we hoeven het niet uitentreuren te herhalen, de tijd gaat sneller en sneller naarmate wij ouder worden. Prettig vind ik het niet, daar niet van, maar we kunnen het ook niet tegenhouden.
Maar ergens in de voorbije periode, op die ene dag in de weegschaalmaand, werd ik dus aan volle vitesse met mijn voorgevel tegen de geluidtijdsmuur gesmakt zodat ik me versuft, op mijn achterste gezeten, met mijn benen strak vooruit en met sterretjes rond mijn hoofd, afvroeg wat er gebeurd was.
Ik ken mensen die er problemen mee hadden toen ze 30 werden. Nooit heb ik enigermate last gehad van het groeiend aantal levensjaren dat àchter mij lag … tot die dag.
Eigenlijk heb ik dat nog niet, maar ik vrees dat er, door die klap in de voorbije weegschaalmaand, ergens iets uit de kom geschoten was.
Want zie je, ergens klikte het niet meer ineen. Het getal dat geschreven staat paste niet bij het reële aanvoelen. Simpel gezegd, de teller op papier draaide -zo leek het- sneller dan de teller in mijn corpus.
En het sleet heel stilaan, ik begon er wat aan te wennen en ik denk dat het nu wel bijgewerkt is.
Uitgelichte afbeelding:Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
Het was die keer, op de Herkenrode site, al de derde keer dat we de vraag kregen om te stemmen op de Sfinx van Heers. De twee eerste keren had ik gedacht dat mijn stem toch nooit doorslaggevend zou zijn. Ik houd me daar meestal niet mee bezig en blijf vooral ver van dat soort zaken vandaan. De derde keer deed ik het toch maar.
Een paar dagen later volgde een e-mail met een koude douche:
Hoe die Hoofdwinnaar gekozen wordt? Een commissie van bekende Belgen beslist na het einde van de stemcampagne, in februari 2025. Zij baseert zich op verschillende criteria, waaronder het succes van de publieksstemming. Ook de urgentie van een conservatie-restauratiebehandeling is van invloed.
Ik voelde me ineens zowat voor het lapje gehouden.
Een klein halfuurke later volgde een tweede anticlimax, zij het wat hefftiger:
Op donderdag 12 december organiseren we een exclusief fundraising dinner in de prachtige Sint-Jacobskerk in Antwerpen, en we zouden het geweldig vinden als u erbij bent. Deze avond staat helemaal in het teken van de restauratie van de indrukwekkende Rubenskapel, een kunstwerk dat ons cultureel erfgoed verrijkt. Mooi toch, M****?
Iedereen zal wel weten wat ik dacht? Iedereen zal wel snappen wat ze de volgende keer kunnen als ze met zoiets afkomen? Ik moet er dus verder geen woorden meer vuil aan maken.
pske van mske:Om alle verkeerde gevolgtrekkingen in de kiem te smoren wil ik wel efkes zeggen dat Herita niet de afzender is.
We keken vorige week op een avond naar Henk Rijckaerts show “Maker1” en ergens daarin vertelt hij dat hij ooit op 2dehands een oventje kocht waar hij plastic mee wou smelten en hij vond het -zo leek me- wat zielig dat hij de herinnering van de verkoopster niet op die manier gebruikte die ze zou kunnen verwacht hebben.
Het deed me denken aan een bepaald voorvalleke op een boekenmarkt. Zo van tijd tot tijd foefelde ik eens een paar van de gekregen Franse boeken van vele jaren geleden tussen ons assortiment. Ik ken die boeken niet. Ik las ze niet want de letterkes zijn te klein en ze zijn te bombastisch van taal. Ze zaten in een doos met velen samen vergeeld -en verbruind- te zijn. En ja, zo sporadisch verkochten we er wel ene.
Wat hadden ze wél? Ze zagen er allemaal oud, authentiek en een beetje antiek uit. Hun omslag leek wel leder, maar was het niet. Het was vintage maar toch nep.
Het meisje kwam en wou een boek kopen. Dat vonden wij geen probleem, daar zijn ze voor. Maar, zo vertelde ze, ze zou het boek niet lezen, maar ze zou het verwerken tot iets anders, iets waarbij ze het boekblok niet nodig had, enkel de kaft, want dat zocht ze: mooie kaften.
Dat vonden wij nog altijd geen probleem, we hadden geen binding met die ouwe boeken, verre van zelfs.
Waarom vertelde ze dat dan? Wel, ze had dat ooit terloops, bij het aankopen van zo een boek, ook verteld en die keer ging die verkoop daarom niet door.
Waarom vertelde ze dat dan? Dat vroeg en vraag ik me nog steeds af. Want eens gekocht is het ding, of het nu een boek of een oventje is, toch van de koper en kan die daarmee toch doen wat hij wil? Daar moet je toch niet telkens de reden opgeven waarom je het koopt?
Stel dat je dat bij elke aankoop zou moeten doen.
Uitgelichte afbeelding:Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
Dat er de voorbije zaterdag iets niet snor zat was best denkbaar. Dat er dagen zijn dat ik ergens geen zin in heb, daar kan ik inkomen, maar een dag waar ik nergens zin in heb is wel uitzonderlijk.
Uiteindelijk heb ik ergens in de namiddag een groot glas bruiswater gedronken omdat ik wél heel veel zin had in de nocturne bij Herkenrode. En ik raapte mezelf bijeen en ik genoot van de wandeling.
Vorige zondag? Dan was het weer kantje boordje. Was ik ziek? Neen. Maar 100% voelde ik me toch niet. Ergens ging ik me als Kortjakje voelen.
Dat gevoel van welles/nietes had ik wel al meer en meestal …
En ja! Dààr had je het. Op maandag stond ik op met een middelgrote koortsblaas. Dat is bij mij altijd teken dat er wat gescheeld heeft. Rotdingen zijn het. Ellendig voel je je daarvan. Na een paar dagen krijg je er een korstje op en dan is eigenlijk het meeste leed geleden.
We zijn op goede weg.
Uitgelichte afbeelding:
Toen we van Winterberg naar huis reden en een bepaalde op- en afrit passeerden was er een herinnering en ik googelde. Geschokt keek ik naar wat ik te zien kreeg. De herinnering werd ineens levensecht.
Het was jaren geleden, de kinderen waren nog klein en wij hadden Duitse vrienden, we zagen elkaar meermaals per maand, we gingen samen op vakantie met een hele groep en om één of andere reden is de vriendschap verwaterd.
En nu las ik dat de Duitse vriend was overleden, al anderhalf jaar.
En ik begreep niet waarom ik treurde om een vriend waar ik al decennia geen contact meer mee had gehad. Of was dat misschien de reden van dat knagend gevoel?
…Anders is het gesteld met het overlijdensbericht dat we in het begin van deze week kregen. Een man die we kennen liet ons weten dat zijn vrouw overleden was.
We kennen die vrouw van de keren dat ze met haar man mee kwam, we begroetten elkaar dan telkens maar we hebben nooit écht met haar gebabbeld.
En toch kwam het heftig binnen.
Vandaag is de uitvaartdienst. Normaal zouden we er, ondanks het risico omwille van een beperkt aantal plaatsen in de aula, naartoe zijn gegaan, maar het weer heeft daar anders over beslist.
Uitgelichte afbeelding:Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
We waren er uit, Luc en ik. We zouden volgend jaar wel terug gaan naar de Lotto Zesdaagse, maar dan wel op zondag en wel degelijk voor dezelfde zitjes. Die hebben als voordeel dat je vandaar een mooi overzicht hebt over het hele gebeuren én bovendien de start- en finishlijn ziet.
Dus openden we vorige maandag om 10u de webshop om tickets te bestellen. Er was al een wachtrij van een uur. Dat zouden we niet doen. We gingen boodschappen doen.
Toen we thuis kwamen was het haast middag en er was een wachtrij van 11 minuten, wat later was er nog een wachtrij van 3 minuten en we wachtten … om tot de conclusie te komen dat het Kuipke volzet was voor zondag, maar ook voor zaterdag en ook voor vrijdag en bovendien ook nog op donderdag.
Als het zo zat hoefde het voor ons niet meer.
Wat later wist Luc te vertellen dat daar een artikel in de media over te vinden was.
Blijkbaar was dit de eerste verkoopronde en waren niet alle tickets ter beschikking1.
Neen, nu zouden ze een poosje aankijken hoeveel tickets de firma’s zouden bestellen en dan was het overschot voor de tweede verkoopronde. Ik heb het artikel niet gelezen en geef enkel commentaar op wat Luc me vertelde.
Ergens begrijp ik dat wel, maar anderzijds krijg je zo een hoop tickets in de handen van mensen die niet komen voor het sportief gebeuren maar voor de “Zuip en de Zeik” -Pardon my French2– en waar dan door zo een nest een hele rij kan vrij komen, waardoor die dan als doorgang gaat gebruikt worden en waarbij er over idiote geïnteresseerden gelopen en geklauterd wordt.
Mogelijk zijn de -door ons- gewenste zitjes bij de tweede verkoopronde ook op zondag nog beschikbaar. Misschien boeken we ze dan toch nog.
En wat zei ik toen, zo wat domweg? Ik zei dat we dan niet alleen naar het EK Baanwielrennen in Heusden-Zolder3 konden gaan -daar hebben we trouwens al tickets voor- maar dat we het BK in het Vlaams Wielercentrum Eddy Merckx4 dan ook konden overwegen en dan ook de tentoonstelling van Erich Heckel nog eens konden gaan herbekijken.
Hoelang denk je dat het duurde voor iemand dat op de agenda zette? Ik geloof dat mijn woorden zelfs nog niet koud waren.
____________________
Sedert we lid zijn bij Herita krijgen we zo af en toe wel eens uitnodiging voor een interessante tentoonstelling of ander evenement in onze mailbox. Zo hadden we al eens het Burpindale Palace in het Paleis op de Meir, het Kasteel van Laarne al twee keer, de Hofkamer, ….
Dit keer ging er een avondwandeling door bij de Abdij van Herkenrode. We boekten tickets en reserveerden een tijdsslot.
We volgden een lichtjespad tussen en door gebouwen, kregen een warme soep en een kippenspies.
En we wisten al dat het “Doorkijkkerkje van Borgloon” een monumentale grote broer zou krijgen. Het verdwenen historische hart van de abdij zou opnieuw herrijzen als hedendaags kunstwerk.
Wat ik eigenlijk wel jammer vind is het feit dat daarvoor een ander kunstwerk “A Quiet View” van Hans Op de Beeck, dat er nu staat, moet verdwijnen3. Dat staat namelijk op de plaats waar de oorspronkelijke abdijkerk van de Abdij zich bevond. Echt jammer dat dat niet geïntegreerd kan worden in het nieuwe project.
Wat ik ook nog jammer vond? Op sommige plaatsen waren er voordrachten. Die heb ik gelaten voor wat ze waren. Iemand horen iets vertellen maar niemand zien … Een ideetje? Misschien kunnen ze die voordrachten ook even afprinten voor de minder goed horenden.
(Lees verder onder de fotos)
We kregen ook een flyertje, dat handelde over een stemming voor de Erfgoedchallenge. En het betrof de overgebleven sfinx aan het kasteel van Heers. We hebben die sfinx maar een oppeppertje bezorgd. Alle andere kandidaten -als men zaken ook kandidaat kan noemen- zien er al zo gesoigneerd uit en die arme sfinx heeft zijn gezel al verloren aan de tijd.
(Lees verder onder de foto)
We waren al eens op wandel rond de Abdij van Herkenrode maar ook bij avond is de abdijsite een bezoekje waard.
pske van mske:Voor meer foto’s → In Beeld: Verlicht Verleden en voor het filmke van Luc → In Beeld: Luc filmt.
Waarschijnlijk herinnert niemand het zich nog, maar zo een jaar geleden stonden wij een heel jaar te vroeg op een tijdelijke tentoonstelling van Duits expressionist Erich Heckel in het MSK in Gent1. Zodoende stond het al een jaar op de agenda op dezelfde dag dat we een avond in het Kuipke hadden geboekt. Dat het wat anders uitviel, vertelde ik gisteren al.
Erich Heckel? Wat konden we verwachten. Af en toe vroeg ik me dat af. Af en toe vreesde ik dat het misschien zou tegenvallen.
Maar net zoals altijd is er altijd iets dat minder bevalt en andere werken waar je met verstomming voor kan staan en blijven staan omdat ze je zo aanspreken.
Daar komt bij dat Erich Heckel tijdens de oorlogsjaren in ons land vertoefde en hier ook schilderde en schetste. Vooral Oostende en Roeselare komen vaak aan bod.
En zoals telkens weer heb ik achteraf het gevoel dat ik één of ander nog eens wil bekijken.
Luc daarentegen wou wel iets anders herbekijken. Hij zag het schilderij “Roquairol”, las dat het een weerslag had op de hoezen van Iggy Pop en David Bowie en grapte: “Verdorie, ik had mijn platen duurder moeten verkopen”.
____________________
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
