Ooit reed een heel klein mske met een trein. Heel waarschijnlijk moet dat een trein naar Antwerpen geweest zijn. Maar het was laat en het was heel erg donker en mske was geïntrigeerd door de donkerte daarbuiten. En plots zag ze in de verte een trosselke lichtjes. En ze vond dat zo mooi. Niets dan de donkerte en dan een boeketje lichtjes. En zoals zoveel dingen verdwenen ze even later in het duister.

Jaren later dierf iemand te vertellen dat er geen romantiek meer was in de dingen en in het leven. Toen mske, ook op een donkere avond over de autosnelweg E40 richting Luik reed, zag ze Luik rechts liggen en dacht terug aan lang geleden. Alleen was het nu veel groter en dichterbij en ze dacht dat dat moderne romantiek was.

Toen ze de caravan op de berg in Le Village kocht en ’s avonds een avondwandeling maakte was ze van de reling niet weg te slaan. Grenoble lag onder haar en was één zee van lichtjes.

En als je hier op de hoogte staat en je kijkt naar de lichtjes van het stadje dan is het gewoon een heel jaar Kerstmis.