Er zit een belofte in de lucht, zegt mske. Ze stond deze morgen op en het was aanzienlijk warmer toen ze in haar flanellen hemd naar buiten schoot en de lucht rook zalig en lokte: “Kom buiten, kom buiten” alsof er geen dossiers te doen zijn.

En mske besloot flensjes te maken als ontbijt en wij draaiden rond haar benen. En daarom heeft Slow ons maar eten gegeven. Maar ik had geen zin in mijn eten, ik had zin in wat in mskes kom was. Karboenkel probeert dat dan te stelen, maar dat doe ik niet en ik weet wel waarom. Dus wachtte ik geduldig tot mske klaar was met bakken, maar dat duurde wel een poosje en ze stond maar te neurieën van: “lala les schtroumps lala” want meer van de tekst kent ze niet.

En ja hoor, toen ze klaar was kreeg ik de schotel.