Toen mske vijftien jaar geleden de samenwerking met Mr. Sloddermans begon, huurde hij een klein burootje. Na vier jaar kocht hij zich een appartement dat hij inrichtte als bureau. En Mr. Sloddermans boerde goed. Hij had en gaf veel werk. En mske vroeg zich af of Mr. Sloddermans wel een huiselijk leven had, omdat hij bijna altijd aan het werk was.

Toen bleek dat het werk iets minderde in de maand februari en zo bleef tot ± april, mei dacht mske dat hij er zou van profiteren om het wat rustiger aan te doen. Niets is minder waar. Hij werd zenuwachtig. En hij werd zo zenuwachtig dat hij werk zocht en dus begon hij ergerlijk te doen bij elke factuur die ze binnenbracht. Zo een tiental jaar terug kreeg ze dus een woedende telefoon over een factuur en hij zei: “U denkt zeker ‘die verdient veel, daar gaan we eens goed ons profijt uit trekken’, maar ik kijk dat wel na”. mske slikt zulke dingen niet, nooit! Dus zei ze: “ik lieg niet, ik bedrieg niet, ik steel niet en als je dat denkt, zoek iemand anders” en legde de telefoon af. Hij belde terug en zei dat ze niet zo snel op haar paard mocht zitten, omdat hij uiteindelijk de klant was. En toen mske vroeg of hij dacht dat hij daarom gemeen mocht worden, zei hij dat hij het recht had om te zeggen wat hij wou. mske antwoordde: “probeer het dan nog een keer”, maar dàt deed hij niet.

Want Mr. Sloddermans weet dat hij niemand vindt die dat werk blijft doen. Hij heeft al een paar keer geprobeerd om met iemand anders samen te werken omdat mske hem de waarheid dierf zeggen maar kwam telkens met hangende pootjes terug want na maximum 3 maanden geven ze er de brui aan.

Sedert een tweetal jaren gaan de nederlandstalige dossiers naar iemand anders. mske denkt daar het hare van maar heeftgeenrecht van spreken..

Maar gisteren begon het weer! Alles is dringend en als ze opbelt om te zien of hij daar is, dan begint dat gezaag over de factuur: “dat is toch wel véél voor twee weken -tja, wie wil zijn dossiers dringend hebben-, er zit toch een gedetailleerde lijst bij -die zit er altijd bij-” om te besluiten met: “ik zal de betaling in het bakske leggen want ik moet weg, maar er is een zeer dringend nederlandstalig dossier en ik zou appreciëren als je daar voorrang aan gaf!”

Had mske hem willen beduvelen, had ze toch wel die 1.800€ aangenomen zeker, die hij voor de tweede keer voor een factuur wou betalen.

Vanmorgen werden de dossiers van Mr. Sloddermans niet echt vriendelijk behandeld, geloof me vrij!