En dan nu een kerstverhaal. Tja, we weten het, we doen alles anders dan de rest. Als iedereen met Kerstmis begaan is negeren we dat gewoon en als op alle blogs de zon schijnt, halen we de kerstverhalen boven.

De kerststal indertijd was eigenlijk heel origineel, het was geen stal maar een kartonnen doos waar moe met bruin papier een grot van maakte. Tot de dag dat iemand haar een stal in mekaar sloeg met een rood dak en grijze muren.

Dit is natuurlijk geheel terzijde van wat we willen vertellen maar ja, we zijn nogal afleidbaar vandaag. Uiteindelijk was die grot beter geschikt om een kind te kopen, want je kon tenminste nog achter de rotsen gaan zitten, maar dat doet er dus niet toe.

De mannekes waren stenen beeldjes, de schaapkes echter waren van een onbestemd misjmasj ras. Er waren plastic schapen bij en er waren houten schaapjes met watten wollen frakskes.

En iedere avond stak moe de kaarskes aan die vóór dat stalleke stonden en dan was Broer er niet weg te slagen. En hij blies op de kaarskes om de vlammekes te laten dansen. En ja, op een dag was het zover. De ganse bedoening in de fik.

De houten schaapkes met hun watten wollen frakskes hebben de ramp niet overleefd. De plastieken waren allemaal mutaties behalve ene! Die was nog relatief in orde en had alleen een verbrande toot.

Later stond die dan altijd zo macho te doen tegen al die nieuwe schaapkes die kleiner waren dan hij.