Tweede kleuterklasje, ergens in Oost-Vlaanderen en vele jaren terug. Er was het jongetje. Het jongetje met de snottebel als een wiek die hij gretig opsneurfte of afwreef aan zijn schortje, dat ook jongetjes in die tijd moesten aandoen.

En het jongetje krabde en beet en spuwde. En mske ging met haar nachtmerrieverhalen naar huis en moe zei telkens dat ze niet naar huis moest komen janken maar zich verweren.

Tot de dag dat mske zo fier als iets naar huis ging en zei: “Nu heb ik me geweerd zenne” en toen moe vroeg wat ze dan in ’s hemelsnaam had gedaan antwoordde ze: “ik ben gaan lopen”.