“Hier ben ik weer” krast mske als ze voor de tweede keer vandaag uit bed komt. En Slow vraagt of ze wil eten. mske zegt van niet.

mske heeft zich al dikwijls de bedenking gemaakt dat, wanneer ze alleen zou zijn, ze enkel en alleen ergens stil in een hoekske zou wegkruipen als ze ziek is en er niet meer uit komen. Dat was indertijd met “Het Ding” ook zo. Gelukkig is er Slow die hoestsiroopkes aanhaalt en voor mske zorgt.

“Ik heb wel al gegeten” zegt Slow wat later “wil je niks?” “Neen” zegt mske weer. Slow kijkt bezorgd. Iemand die niet eet, dat is voor Slow een reden om bezorgd te kijken.

Als hij dan wat later weer over eten begint, geeft mske toe, maar ze denkt niet dat ze het zal opkrijgen. Als ze dan zo goed als het bord leeg eet, is Slow blij.

Daarna vraagt hij: “wil je tijmthee”. “Néén” zegt mske en bedenkt wat het gevolg zou zijn van een kluts tijmthee op rode bonen. “Je zegt het maar hoor” zegt Slow.