Vorige week zaterdag liepen Slow en mske in Antwerpen, toen ze alletwee een sanitaire hoogdringendheid voelden opkomen en ze zetten zich op een terraske. Er zijn wel mensen die alleen maar die sanitaire nood gaan oplossen, maar je kan het nuttige even goed aan het aangename paren.

De kelnerin kwam en vroeg naar hun wens: “een cola light en een droge witte wijn”. Efkes later was ze daar terug met de cola, zonder de wijn. Ze vroeg: “en wat had U weer besteld?” “Een droge witte wijn” zei mske. Het meiske stapte weer naar binnen.

Ze dachten terug aan dat vorige voorval en Slow vroeg zich af of ze dat niet kunnen opschrijven als ze het niet kunnen onthouden. Vroeger was dat toch de standaarduitrusting van een kelner: een bloknotteke en een schrijverke.

Gisteren zaten ze dan met hun drietjes aan dat station in Kortrijk en de kelner kwam. Hij schreef niets op. “Dat moet de laatste mode zijn” dacht mske hardop. En ze wachtten af wat er nog ging komen. Hij kwam met de juiste bestelling.

Hij zette de drankjes van de dames en nam het lege glas voor Slow dat vochtig was en zodoende de onderliggende servet meetrok die trouwens ook aan het vochtige volle fleske kleefde en dat mee omtrok.

Met één reuzesprong duwde Slow én tegelijkertijd de stoel achteruit én sprong recht in spreidstand, terwijl het fleske klokkend leegliep op de tafel. De kelner haastte zich om het recht te zetten en de tafel op te drogen met de servet.

mske dacht eerst dat Slow het aflopende vocht volledig ontweken had, maar hij had twee spatten ter grootte van 50 eurocent op zijn broek.

En dat had toch niet te vermijden geweest door de bestelling op te schrijven.