Er is iets raars aan de hand. Met mske! Ze had het al ondervonden toen ze aan de Barrage de la Gileppe stonden en ze bepaald een afkeer had om in die lift te stappen. Die lift is een schitterend ding en moet een prachtig panorama tonen eens je op dat dakterras bent aangekomen, maar mske wou er niet in. En ze dacht: “wat heb ik nu?” want dat gevoel had ze nog nooit gehad.

Toen ze vorige week ergens op hun omzwervingen in het veld, een eindeke verder gingen over een tot nu toe onbekend stukje, met het idee van de volgende links te nemen, richting hoogspanningslijn, kwamen ze op die manier in een ander dal.

Meestal zien ze op al hun tochten de kerktorens van het stadje en de dorpkes. In dat dal zagen ze die niet meer. Nu niet dat ze die echt moeten zien, maar het zijn toch wel oriëntatiepunten. En aangezien, volgens die gids van vorig jaar dan toch, de Romeinse Weg de hoogspanningslijn volgt moesten ze logischerwijze op de Romeinse Weg uitkomen. Alleen stond er op dat stuk weg geen enkele naamvermelding.  Er stonden enkel de hoge masten. “Och” bedacht mske “dan klimmen we efkes in zo een mast om over die top te kijken”. We zullen er maar direct bij zeggen dat mske nooit op een hoogspanningsmast zou klefferen. Dat is levensgevaarlijk. Het was dan ook maar een gedacht bij wijze van spreken. Ze keek tegen de mast omhoog en werd draaierig. Zo erg dat ze haar ogen moest sluiten en even blijven staan.

“Verdorie” dacht ze “heb ik nu toch ergens een hoogtevrees opgedaan zeker!”