Ik heb efkes aan mskes mouw moeten trekken, ze was namelijk op sleeptouw genomen door de zorgen des levens. Ofte ze bedacht nogal gefrustreerd dat ze, dank zij die kwispel van een doktoor, al een week niet gaan stappen was.

En het stappen ging net goed. En het gewicht ging net goed. En dat is nu al enkele dagen stabiel gebleven. Dat was vorige keer ook zo maar deze keer hé, deze keer is het de schuld van de dokter met zijne medrol.

Het stappen zit er wel in voor vandaag. Zo ver en toch zo kort bij. Zo ver dat je er geen mensen tegenkomt, alleen af en toe eens de eenzame fietser of zoals vorige week de twee joggers die achterop kwamen.

mske had hen gehoord, zo van “zzff zzff zzff” en “plof plof plof”. En daarop draaide ze zich om en zag ze komen. “Er komen joggers” zei ze tegen Slow, die onmiddellijk achter haar ging lopen om die door te laten, al hadden die plaats genoeg als ze zelf achter mekaar gingen lopen.

Maar dat waren echte jóggers, je weet wel, van het soort: “wij lopen wel maar gaan niet vooruit”. En dat “zzff zzff zzff” en “plof plof plof” bleef maar achter hen hangen, mske kreeg al zin om te blijven staan en ze door te laten, want stappen met Slow àchter haar, dat is niet prettig. Dan kan ze niets zeggen of tonen of … hem gewoon eens een porreke geven.

Toen de joggers eindelijk naast hen waren zag mske dat hij “zzff zzff zzff” was en zij “plof plof plof”. mske dacht dat hij zo al sleffend toch wel veel sloefen zou verslijten en dat zo ploffen niet erg goed was voor de schokken in het kniegewricht.

Niet gaan stappen is dan ook weer niet goed voor het kniegewricht, dan roest dat namelijk. Waarmee we willen zeggen dat mske zin heeft om te gaan stappen en dat medrolleke op zijn tellen moet passen als hij haar ooit nog zo een vuiligheid voorschrijft.