Thuis slapen Amke en Ella in het weekend tot een uur of negen, half tien. Maar hier ging gistermorgen om acht uur het groot alarm: “Oomaa! OomaSlow!” En ondanks dat mske meestal heel vroeg wakker ligt, was ze gistermorgen nog in een vaste slaap. Toch was ze op slag wakker, sprong uit bed en haastte zich over de overloop, waar Slow ook al kwam aangerend.

Binnen zat Amke kwiek en fit rechtop in bed en Ella zat slaperig en geschrokken rechtop in bed en zei een beetje beduusd: “Amke heeft mij wakker geroept”. “Geroepen” zei mske automatisch terwijl ze vragend naar Amke keek.

Het groot alarm was een spinalarm. Eerst zagen Slow en mske de spin niet. Toen zag Slow hem blijkbaar wel, want hij heeft de spin doeltreffend geëlimineerd. mske heeft hem helemaal niet gezien.

“Gaan jullie nog verder slapen?” vroeg mske. Neen dus!

Na het middageten zat Ella wat naast mske op de zetel en kloeg over een slapende voet en herhaalde nog eens eens dat Amke haar wakker geroepen had. “Wil je wat slapen?” vroeg mske. Ja dus!

“Amke” vroeg mske “ga jij ook wat in bed?”  Neen dus!

Amke wou niet slapen, ze wou spelen. En ineens speelde ze niet meer en kwam ze een boekje lezen. En ineens las ze niet meer maar lag op de zetel een slaapje te doen.

“mske” zei ik “nu kan je toch de pc opstarten”. Neen dus!

mske lag namelijk zelf op de zetel een dutje te doen.