Het is vandaag een feestdag, of dat zou het toch moeten zijn.

Hier is het eigenlijk alle dagen feest op een bepaalde manier. Feest omdat we gezond zijn, omdat we mekaar graag zien, omdat we in een schoon stukske land wonen, om zoveel dingen eigenlijk … alleen dat feest van vandaag zien we niet zitten. Niet omdat we voor de splitsing zijn, maar gewoon omdat één van de dingen die niet gaan te danken is aan dit land en zijn wetten.

Dat gaan we niet vieren. We gaan ook niet somber lopen te zijn, we gaan gewoon onze kop in ’t zand steken en doen alsof het een gewone doordeweekse maandag is, waarop we geen zin hebben in werken. En dan wordt het toch een beetje feest.

Wat de andere Belgen doen moeten ze zelf maar uitmaken, maar feestelijk kunnen wij een militair defilé nu niet bepaald noemen. Net of een land niks anders betekent dan militaire toestand. Toch niet voor een land dat altijd militair onder de voet werd gelopen omdat rijkdom en voorspoed er zo welig tierden. Eigenlijk zou het wel leuker zijn als ze een defilé zouden houden waarin die rijke en voorspoedige uit Laken en zijn nakomelingschap en zijn aanverwantschap konden opstappen net zoals al het andere dat hier nu zo welig tiert.

En feest vieren als er zo hard om die splitsing geroepen wordt? Das toch ridicuul newaar. Dat is je huwelijksverjaardag vieren als je op scheiden staat. Nog maar eens, we zijn niet pro die splitsing, we zijn niet anti die splitsing. Momenteel denken we maar één ding, als het over politiek en dergelijke gaat: “laat ons met rust!”