Hoe aangeslagen en onder de indruk Ella vorige zaterdag ook was, momenteel is daar niets meer van te merken. Nu lijkt het eerder een onderscheiding.

Ze vertelt honderduit over het voorval en staat te trappelen van ongeduld om naar school te mogen zonder tand. Dat alles pas nadat Bollie haar had gerustgesteld dat die tand terug zal komen en dat ze er zich bij neer heeft gelegd dat ze toch eerst zes jaar zal moeten worden.

Maar bij dat gesprek tussen moeder en dochter wou Bollie toch ook wel weten hoe het nu juist gebeurd was en ze zag haar vermoeden bevestigd. Ella had op het bed gesprongen en had zich op haar knietjes laten vallen waardoor ze vooruit met haar mondje op de bedsponde was gestuikt.

“Maar” concludeerde Ella “wij hebben geen bed met zo een leuning” terwijl ze paardje ging rijden op de rugleuning van de zetel.

We vertellen altijd over de kleine dingen des levens waardoor bepaalde details meer geaccentueerd worden, maar als we dit verhaal daar laten stoppen, lopen we het risico op verkeerde gevolgtrekkingen en conclusies.

Dus vertellen we er maar bij dat Bollie zei dat Ella even goed uit haar bed zonder “leuning” met haar gezichtje op de grond kon vallen, terwijl ze Ella van de rugleuning van de zetel plukte, want paardje rijden op de rugleuning van de zetel mag ook niet.