Kleine verschillen geven soms wel grote ergernissen. Veel hangt natuurlijk af van de gemoedsgesteldheid of van een tijdelijke ergernisgevoeligheid.
 
 
We gaan beginnen met 200 gram. Natuurlijk is dat geen klein verschil als je zo 200 gram broodbeleg gaat halen maar als je het dan vergelijkt met 200 gram neuzekes, cuberdons voor de anderslandigen, dan snap je ook dat het verschil hem in de perspectie zit. Goed. Gisteravond voelde mske zich opgeblazen ondanks het ene boterhammeke van ’s morgens, de twee boterhammekes van ’s middags en het ene schepke tagliatelli à la carbonara, maar dan zonder room, van ’s avonds. Opgeblazen!

En omdat Slow zo afgepeigerd was van een dag hard werk besloten ze om iets na negenen hun bed op te zoeken. mske, dom dom dom, woog zich en schrok zich een hoedje. Dat is pas een heel domme opmerking. Een mens kan geen hoedje schrikken, maar moest het toch kunnen, dan was dat gisteren al eerder een hele Mexicaanse.

Waarom schrok mske zo? Wel daar waren op 200 gram nà, twee hele kilo’s meer. Nu weegt een mens ’s avonds natuurlijk meer dan ’s morgens. Maar dat is meestal maar 1 kilo, behalve als het er ’s avonds heel goed uitziet, dan blijkt dat ’s morgens maar 400 gram. Maar soit dat doet er hier niet toe. Feit is dat mske tegen de tijd waarop ze normaal gaan slapen al eens over de palier richting badkamer kwam gewaggeld en zich nog maar eens woog en toen was er al een kilo minder. Deze morgen, na bijna de klok rond te hebben geslapen, bleek er eigenlijk 200 gram af te zijn.

Ze was wel blij maar niet zo blij om niet geërgerd te zijn! Tenslotte heeft ze die acht kilo minder ook nog niet terug ingehaald.

Stom gewicht!
 
 
Dan was er ook het lawaai. Dat die kerkklokken hier elke zondag om half negen en om kwart voor negen een serenade geven hebben we al gezegd. Meestal hoort mske die al niet meer. Dus die kerkklokken hingen daar zalig te beieren en mske sliep. Tot ze de vrouw hoorde, die met luide stem niks anders zei dan: “jaa jaa ah jaa, jaa jaa ah jaa” en dat continu aan één stuk door. Blijkbaar antwoordde ze op het gemurmel van een andere die dan wel stillekes kon klappen. “Verdomme” zei mske en ze sprong haar bed uit om de lijzige stem niet meer te moeten horen.

Ze kwam op de badkamer maar ondertussen was dat mens met de lijzige stem de hoek om gedraaid en mske hoorde continu “jaa jaa ah jaa”. Ze foeterde nog een laatste verwijt tegen den baskuul gooide de badkamerdeur dicht zonder zich te wassen en stormde de trap af.

Stom mens!
 
 
Uiteindelijk komen we nog aan de p en de P. Dat is nu eens echt geen groot verschil, eerder een heel kleintje en toch is het ergerlijk. Want laat nu toch die captcha van dat vernieuwde blogplatform zo af en toe eens vragen om een code in te voeren, maar als er een p of een P instaat zet mske gegarandeerd P en moet dat altijd p zijn. Willen ze dan nu voor de verandering ook eens een hoofdletter P laten zien, jà? Zo liefst met hun tweetjes samen in één code?

Verdemmelingen!
 
 
Eerlijk is eerlijk! mske heeft hoofdpijn. Heel waarschijnlijk van te veel te slapen. Daar kan ze namelijk al evenmin tegen als tegen te weinig. Veel verschil is er niet tussen een mske met en een mske zonder hoofdpijn. Daarover zagen helpt toch niks, maar ze is op dat moment wel wat rapper gepikeerd.

Stomme koppijn!