Omdat het blog gewoon het blog moet blijven en niet een dagelijks relaas van treinperikelen hebben we er enkele dagen laten overgaan, maar we moeten het toch vertellen, want als we zeggen dat we geen hinder ondervonden, dan krijgen we ineens de volle laag. Zodoende, zouden we volgens de logica, nu toch ver terug op normale voet verder moeten kunnen.

Het volgende overkwam Slow en mske echtig en techtig de dag na reis van de overstappen. Het was de eerste keer dat ze niet naar Zoneke busten vanuit het dorpke aan de voet van de steile berg maar vanuit ons stadje. Zoals gezegd hadden ze de key card reeds gekocht om terug te komen.

Voor de eerste keer sedert al die maanden had de bus van bij Zoneke vertraging, wat niet moeilijk was, want bij de chauffeur stond een passagier en die zat bijna bij de chauffeur op schoot. Blijkbaar was de man daardoor gecharmeerd want hij toonde hoe alles werkte en hij reed maar aan een sukkeltempo, ook daar waar hij 90 mag.

De aansluitende trein naar huis komt vier minuten vroeger dan vroeger de aansluitende bus. Dat zou spannend worden. Die trein missen zou op zich niet dramatisch zijn, het is de laatste niet, maar het zou toch wel rot zijn, zeker onder de gegeven omstandigheden.

Dus stapten Slow en mske met flinke tred over het perron, huphuphupten de  trap af de catacomben in en stonden al snel op perron 3 terwijl de trein daar nog niet was. Toen mompelde de mompelaar echter klaar en duidelijk: “aandacht spoor 3, de trein met bestemming Luik Guillemins komt aan op spoor 1”.  mske greep haar tas en begon maar terug met flinke tred over dat perron te stappen en de trap af de catacomben in te huphuphuppen terwijl Slow zei dat het weeral wou lukken  … mske zei niks. Tussen het gefoeter van een foeterende Slow krijgt ze toch niks tussen. Gelukkig foetert Slow niet zo dikwijls.

Ze kwamen aan op perron 1 om de trein heel langzaam het station te zien binnen rijden … op spoor 3.  Die met zijn kepie op zijn hoofd liep over de sporen. mske trok zijn aandacht en vroeg of dat de trein naar Luik Guillemins was. Hij wees met zijn duim naar de trein en knikte van ja.

En toen werd Slow boos. Maar dan in ’t echt ! Dat is pas een unicum. Slow die boos is en dan nog luidop ook!

Terwijl mske met haar kabaske in haar handen over dat perron liep en de trappen afrende hoorde ze Slow achter zich. Het galmde in die holle ruimte. Hij vroeg met wie zijn voeten ze dachten te spelen, zomaar zeggen dat ze van perron 3 naar perron 1 moesten en dan zeggen dat ze van perron 1 terug naar perron 3 moesten en dat hij geen zin had in lopen en dat hij ooit heel lang geleden in zijn jonge tijd zichzelf had beloofd nooit nog achter een bus of een trein te lopen en dat hij precies niet anders deed … mske rende de trappen op en uit de buik van de aarde klonk het: “en ik blijvekik hier niet rondcrossen!” Die met zijn kepieke keek naar het gapende gat achter mske en deed teken dat hij niets had horen afroepen. Natuurlijk niet, die is daar door al zijn jaren dienst immuun aan geworden.

Terwijl mske op die trein stapte zei ze wel dat het toch geen doen was een mens zo te doen lopen, waarop die zei dat ze niet moest lopen. Die trein had toch gewacht! Ze vraagt zich wel af of die trein zou gewacht hebben mocht Slow’s stem daar uit dat voorgeborchte onder die sporen niet zo gegalmd hebben.

In de wagon stonden alle raampjes open. mske had het veel te warm en Slow ook, ze vonden dat dus niet erg. Ze ploften op de bank. De wagon was leeg, op het meisje, de man die samen met hen was opgestapt en zij tweeën na. Iets later kregen ze het nog warmer, ondanks die open raamkes. Die verwarming gaf daar vollen tuub! Waarschijnlijk waren die raamkes opengezet als maatregel tegen een kapotte verwarming.  En maar stoken! En maar puffen! Hun jas uittrekken had niet veel nut aangezien ze er bijna direct terug af moesten.

Ineens stond die trein abrupt stil.  Maar dan echt zonder afremmen, zomaar “bonk”, niks meer. En de stank van iets heel ergs verbrand dreef door de open raamkes naar binnen. Het meisje liep naar de deur en vroeg luidop in de wagon of iemand wist hoe de deuren open moesten waarop mske zei dat ze daar niet moest aan beginnen aangezien ze niet in een station stonden maar gewoon ergens in het midden van nergens in het pikkedonker.

De trein zette zich iets later terug in beweging.  Heel langzaam, maar dan ook heel erg langzaam reed hij verder en hij reed zo precies met een vierkantig wiel.  mske was blij toen ze de blauwe watertoren in het donker zag opdoemen. Het meisje was ook opgelucht en zei dat er toch iets niet erg pluis was met die trein, eerst die onhoudbare hitte en dan die rare stop.

Volgende keer gaat mske in dat opstapstation toch eens kijken of er onder dat kepieke geen horekes zitten.