We hebben het al verteld, maar ik vind het zo direct niet terug, dus ga ik het nog efkes herhalen.

In de zomer rijden Slow en mske met de fiets naar de halte waar de bus van St. Truiden naar Tienen komt en ze komen ’s avonds dan ook met die bus terug. Die bus vertrekt ’s avonds in Tienen om kwart na negen. Bovendien lijkt het wel of de zomerse bus van bij Zoneke naar Tienen vrolijk op tijd, of zelfs eerder te vroeg komt, zodat Slow en mske in Tienen ruimschoots tijd hebben voor de overstap.

In de winter is dat fietsritje echter niet aan te raden. Langs de straat is het levensgevaarlijk en langs het veld, tja, daar werd het dan op een andere manier gevaarlijk. Ze vertrekken dus met de fiets van hier naar Landen en vandaar met de bus naar Tienen maar komen met de trein en de fiets terug. Een trein die al minder ruime overstapmogelijkheden biedt. Vier ganse minuten minder, dat maakt dat Slow en mske in principe zo een elf minuten zouden moeten hebben, ware het niet dat die bus van bij Zoneke, die in de zomer ruimschoots op tijd of te vroeg is, dat in de winter niet is. Nooit!

Vorige dinsdag was ’t weer prijs. Hoe die dat doet om in de stelplaats te vertrekken en aan een halte, zeven minuten later, al zes minuten vertraging te hebben, dat mag iemand die slimmer is dan ik mij eens uitleggen.

Slow en mske maken zich niet echt zorgen, er is nog altijd die trein (veel) later, maar toch, het is niet plezant. Ze hielden constant de tijd in het oog. En ja, mogelijk zouden ze ’t halen … mogelijk. Jawel ze haalden het, ze moesten nog enkel de hoek om, de straat richting station en … toen reed die chauffeur gewoon recht door.

Slow sprong recht. “Helaba!” zei mske maar die chauffeur moest naar de Grote Markt. Natuurlijk moet die naar de Grote Markt maar pas nadat hij het station heeft aangedaan. Resultaat was dat Slow en mske naast de chauffeur gingen staan, niet om van hun oren te maken want die mensen kunnen het ook niet helpen dat het niet meer zoals vroeger is dat ze hun eigen lijn hadden en kénden, maar dat ze telkens moeten invallen op lijnen waar ze nog nooit op reden, maar wel om uit die rijdende bus op die rijdende trein te kunnen springen.

Ze kwamen aan het station, sprongen uit de bus, renden richting perron. De trein vanuit de tegengestelde richting stond er al en die is één minuut voor de andere. En meestal, terwijl die in het station staat, komt de andere … mske wou niet kijken. Ze liep. Ze liep Slow voorbij. Ze huphuphupte de trappen af , de catacomben door, de trap op en zag de lichten van de aankomende trein.

Nu kon gebeuren wat wou, ze zou die trein niet laten vertrekken zonder Slow en haarzelf. Daar kon dat log gevaarte zeker van zijn!

Het galmend effect in die holle ruimte indachtig, riep ze stillekes in dat trapgat de naam die ze Slow geeft als er niemand bij is. Uit die holle ruimte klonk: “ik loop niet voor treinen” maar ook wat gedempt zodat het er op leek dat Slow zich ook de vorige keer herinnerde. Feit is dat hij zei: “ik loop niet voor treinen” maar toch de trap kwam opgehold en in zijn haast bijna de trein voorbijliep om als eerste in Landen te arriveren.

Oh, ze hebben wat afgemopperd op die trein, tegen mekaar, over die bus. Het zou deze keer zo niet aflopen. Ze zouden klacht neerleggen. Slow ging zelfs naar de minister schrijven, je weet wel, die minister die bevoegd is voor het openbaar vervoer, want bij De Lijn zelf kwam er toch niks van.

Die nacht werd mske wakker van een beginnende kramp in haar kuit, die ze tijdig kon onderdrukken en ze moest lachen. Jawel, dat kan mske ook overkomen dat ze zo ’s nachts met dingen kan lachen. Want ze bedacht dat die kramp kwam van dat harde rennen van aan die bus tot aan die trein. Eigenlijk was mske wel een beetje trots dat ze die trein gehaald had. Eigenlijk vond mske de ganse situatie vermakelijk. Eigenlijk …

Toen bedacht ze iets. Iets dat ze over het hoofd had gezien door al dat geren en gemopper. Jammer dat we dat hier niet kunnen vertellen, maar mske lachte toch maar een beetje in haar vuistje.

Slow draaide zich om en vroeg: “wat is er?” mske zei: “eigenlijk is het toch wel weer grappig en bovendien voel ik bij zo een stoten de meterstand van mijn fysiek omhoogschieten als een fusée”.

Er is hier niet meer over klachten en brieven gesproken. Ministers die dus bij deze een brief verwachten mogen nog lang wachten. Nu niet dat die van De Lijn dat nu express moeten gaan doen ook niet.