Zoek
Het is lang geleden. Heel lang zelfs. mske was 16 en ze ging bij de welpen. Ze werd welpenleidster. Zondagse bezigheden had ze nog niet meegemaakt maar ze ging maar ineens mee op welpenkamp, in Ossendrecht. Een leuk klein plaatske net over de grens, bosrijk, prachtig, eenvoudig, alles wat je je maar kon wensen om er een geslaagd welpenkamp van te maken.
En toen kwam de dag van de trektocht. Ze gingen te voet van Ossendrecht naar Bergen-op-Zoom. Als mske dat nu bepeist weet ze dat dat toch wel erg voortvarend was om zo met een 15-tal knullekes tussen 8 en 11 jaar, zo een 12 kilometer te gaan doen. En dan nog terug ook.
Ze stapten en stapten en ergens halfweg werden de jongsten moe. Aan de rechterkant was er een speeltuin en na kort overleg werd er besloten Bergen-op-Zoom te laten voor wat het was, in de speeltuin binnen te gaan en van daar dan tegen de avond naar de kampplaats terug te keren.
Even ging het goed, tot enkele van de jongste jongetjes in de zandbak wilden en daar niet in mochten van enkele Nederlandse jongens van een jaar of 15 die daar hingen te hangen. Nu zouden ze dat hangjongeren noemen. Die kleine krielen van een jaar of acht vertelden dat tegen die stoere van een jaar of elf die er zich efkes gingen mee bemoeien.
Op de kortste keren vlogen de pluimen in ’t rond en moest de leiding tussenkomen. Met veel moeite kregen de leidsters de bende gescheiden en met nog meer moeite kregen ze hun groepke uit die speeltuin, want het verwijt van die Nederlandse knullekes, dat ze zich achter de rokken van meiden verscholen, schoot in het verkeerde keelgat.
Ze keerden naar de kampplaats terug. Een verknoeide dag? Zo zagen de belhamels het niet. Neen, ze hadden het geweldig gevonden tegen die grote Nederlanders en het werd het evenement van het kamp.
mske dacht er het hare van want vechtersbazen scheiden, dat was niet wat zij verstond onder leute hebben. mske is tot haar trouwen welpenleidster gebleven en er is nooit nog gevochten.
Het zat heel ver weg in mskes herinnering, maar niet zo ver dat het wandelrelaas van mizzD het niet terug kon wakker krijgen. Ze waren moe, ze waren te moe voor Bergen-op-Zoom maar niet om daar in die zandbak een robbertje knokken ten beste te geven. En bij de terugtocht heeft mske er ook geen enkele horen klagen. Jongens! Zelfs zo klein al.
mizzD
Oehh..dat was echt al lang geleden! hehe! Maar wel een mooie herinnering hè haha..en hmm…weet niet of het enkel jongens zijn die zo zouden reageren…meisjes kunnen er ook wat van hoor…ik ben een aantal jaren meegeweest op het weekkamp van m’n werk en heb zo ook wel dingen met meiden meegemaakt..hehe! Maar ja…dat waren dan ook Rotterdamse schoffies hè!
ms
Ik heb later ook speelpleinen gedaan, 14-jarigen, en daar waren ook meisjes bij. Ik heb echt nooit meisjes weten vechten. Ruzie maken, dat wel, maar knokken? Neen.
Maar ja, na die ene keer, geen jongens ook niet meer.
Klaverke
Ossendrecht, bergen op zoom, allebei heel dicht gelegen aann mijn vorige woonplaats. Dàt brengt natuurlijk leuke herinneringen met zich mee, maar welpenleidster, of welpje, ben ik nooit geweest. Gelukkig had jij later geen last van vechters in je groep. Alhoewel, ik denk dat jij ze wel de baas kon toen … En meisjes onder elkaar … ?
Dié kennen er soms ook wat van, al zij het op een andere manier …
Zwaai zwaaaaaaaaaai …
!
mizzD
Rotterdamse meiden vechten heus ook!
ms
Natuurlijk doen die dat. Het staat soms in de kranten ook. Laatst ook nog over een groot meisjesgevecht, ik weet niet waar.
Euh? Die van Dordrecht doen dat toch niet, mag ik hopen?
mizzD
Die van vroeger niet
…maar die van tegenwoordig draaien hun hand daar ook niet voor om…behalve dan als er een stuk vel of een streng haar van een ander inzit! 
mizzD
Die van vroeger stopten trouwens enveloppen met hondendrollen erin in de brievenbus van de buurvrouw als die ergens over klaagde…héle brave meisjes waren dat toen nog! hahahahahaha!
ms
Jaaaa, dan begrijp ik dat ze die van ’t platteland maar seutekes vonden. Nu ja, een beetje seut waren die wel, ik in elk geval wel. Met de nadruk op “waren”.
bea
ms
In die tijd kon dat. Ik vraag me af wat er nu zou gezegd worden moesten die mannekes met zulke verhalen van een kamp thuis komen.
magda
ja dat robbertje vechten had hen adrenaline bezorgd en ze voelden zich sterk.Daardoor voelden ze ook geen vermoeidheid meer,want dat was nu eens een avontuur! Nu zou het niet meer vechten zijn maar onmiddellijk met allerlei wapentuig !!En wees maar zeker dat de ouders nu zouden reageren en de leiding de schuld geven,maar zich niet zouden afvragen vanwaar ze de “wapens” vandaan hebben.
fotorantje
ja die kwajongens zijn voor vechten nooit te moe, hihi, wandelen dat zal te saai geweest zijn denk ik