Het was niet de bus. Die was op tijd, zowel aan de opstap- als de afstaphalte.

Het was ook niet de trein. Die was stipt, zowel in het station van Tienen als in ons station.

Dus geen vuiltje aan de donkere lucht toen mske gezwind met haar fiets de berg afzoefde. Maar toen viel er een druppel … en nog een, en nog, en nog meer. Niet direct iets om voor te schuilen maar wel genoeg om op het einde van de rit doornat te zijn.

Dus mske stopte, trok haar cape uit haar tas en trok die aan. En ze vertrok weer om na 50m te stoppen omdat ze op de velg reed. Dat betekende dat ze te voet naar huis kon. Ze keek efkes naar haar oogielen en wist niet … Vroeger was dat geen probleem geweest. Vooruit dan maar.

Na een kilometer flinke tred zei ze: “ik dacht dat we hadden besloten van altijd de handpomp bij te hebben”. Slow keek naar zijn tas en zei: “maar dat is juist, ik heb die bij”. Hij pompte de band op. mske zette er een flinke vaart in om zo ver mogelijk te rijden, maar zo ver was dat nu ook niet. Bij iedere trap voelde ze de band leeglopen, bij manier van spreken.

Ze gingen niet door het veld, maar langs de straat en ze stapten tot boven op de berg waar Slow de band nogmaals oppompte met de hoop dat mske in één ruk bergaf bij ons poort zou kunnen stoppen. Ook dat is niet gelukt. Halfweg die bergaf had ze al prijs en heeft het laatste stuk dan ook maar te voet gedaan.

Eigenlijk waren ze maar een goei 20 minuten later dan anders thuis. En hadden ze eerder aan die pomp gedacht …

Aan het tempo dat die band leegliep moet er wel iets gelegen hebben op dat voetpad waar ze stopte om die cape aan te trekken. En het toppunt van al? Na die platte band hebben ze geen regen meer gevoeld.