De laatste tijd gebeurt het niet zo dikwijls meer dat Slow, als hij vertrekt, nog drie keer terug komt omdat hij het één of ander vergat. Nu liggen zijn portefeuille, zijn telefoon en zijn sleutels allemaal bijeen en is het moeilijker om één van de drie te vergeten.

Maar bij tijd en wijle kijkt hij naar mske en vraagt: “waar is mijn klakske?” of “waar is mijn bril?” en dan zegt mske: “kijk eens op de keukenkast” of “ik denk dat ik die op de kast in de woonplaats zag liggen”.

Deze week weer, net toen ze tot de bevinding van de verdwenen vest waren gekomen.

Hij nam zijn portefeuille, sleutels en telefoon, nam zijn klakske en bekeek dat grondig, draaide zich naar mske en vroeg: “waar is mijn zonnebril?” want meestal zit die zonnebril op dat klakske. “Ik zou het niet weten” zei mske, die de zonnebril nergens had zien liggen lanterfanten.

Het daagde Slow. Hij zei geschrokken: “ik ben die kwijt!” en hij vertelde dat hij daags ervoor bij het rijden ineens zijn muts had moeten grijpen voordat de wind ze afblies en dat hij wat had gehoord, had omgekeken maar niets had gezien. “Dat moet mijn zonnebril geweest zijn” zei hij.

Toen ze langs het paadje reden lag er nog juist geteld één oor.