Een uitdrukking waar mske het van krijgt is: “ieder pondje gaat door het mondje”. Dat is niet zo. mske is niet zo voor zoetigheid, ook niet voor enorme massa’s eten.

Maar nu overdrijven ze toch, baskuul en het gewicht dan. Er zouden er hier veel een appelflauwte krijgen moesten ze maar eten wat mske eet en dan zou dat nog te veel zijn?

Zie je, na de zjubilee van tante Gee lukte het niet meer. Het bleef wel stabiel maar dat was niet wat mske wou. Bovendien was ze altijd zo moe. Ze kreeg het ’s avonds koud. Ze kreeg vervelend jeuk en er zat altijd veel haar in de borstel. En owee, ze kreeg iets dat ze anders nooit had. Een hongergevoel!

Efkes googelen leerde haar dat dat normaal was. Een gebrek aan B12. Ja, dat zit in vlees en mske eet haast geen vlees. Zo een klein ieniemienie petieterig stukje ter grootte van de muis van haar hand al overhande dag. B12 dus! Het proberen waard. De vermoeidheid verdween. De jeuk ook en ook de kou, al is het buiten ook warmer.

Er is nog een factor die roet in het eten gooit maar die willen we er niet bij betrekken al was die wél de oorzaak dat mske vorige dinsdagmorgen zo geschrokken was van wat ze op de baskuul zag dat ze een beetje krikkelig naar beneden kwam en foeterde op haar karkas. Allee om een lang verhaal kort te maken, mske was het beu.6A6045

Ze bezwoer Slow dat ze gisteren niets anders zou eten dan boterhammen met confituur! Dat hij niet mocht koken verdorie! Dat dat geleuter met dat gewicht gedaan moest zijn. Slow kookte niet en mske at bokes met confituur: één boterhammeke als ontbijt, ééntje als middageten, twee rond half vijf en nog eens twee rond acht uur. Allemaal met confituur.

Vanmorgen stond de weegschaal terug op die ene kilo boven dat bmi gewicht.