We waren gisteren weer van de goei. Het was ambiaans verzekerd. Ha! Maar ik mocht er niet mee lachen. Dus mogen jullie dat in mijn plaats doen.

Eerst efkes een situatieschets. Onze lavabo’s op de badkamer hangen waterpas. In een huis als het onze wil dat niet zeggen dat die op gelijke hoogte hangen. Feitelijk dan weer wel maar toch hangt de linkse lavabo hoger dan de rechtse of beter gezegd, de vloer is daar lager.

Dus is de linkse lavabo Slow zijne wasbak, die nu al vier jaar door zowel Slow en mske wordt gebruikt aangezien de rechter nooit aangesloten is geraakt en ze dat hier zozo hebben gelaten als eventueel bewijs als die snertinstallateur problemen zou maken. Dat was een eerste punt.

Tweede punt: toen Slow en mske de lavabo’s kochten wisten ze dat natuurlijk nog niet van die vloer en toen stonden ze voor de keuze: een lavabo op een volledige voet of zo ene met een bak tot halfweg de muur. Heeft mske nu een voorgevoel gehad of wat, ze koos voor de bak tot halfweg.

Hieronder een échte schets:

Toen dus nu de grote problemen waren opgelost gingen ze nog efkes aankijken of er nergens een klein probleemke overbleef. Ja dus, ergens lekt de kraan nog, maar niet in de lavabo maar onder uit die porseleinen bak. Dus die moest daar af.

Slow had dat toch al meerdere keren geopperd maar mske was niet echt geneigd om daar aan te beginnen omdat ze niet meer wist hoe ze dat ding daar onder hadden gekregen. Want ja, dat hebben ze ook zelf gedaan. Die installateur was er ene van mijn achterpoten.

Gisteren kreeg mske het ineens want die emmer hinderde haar zicht, ze pakte de technische tekening en bestudeerde. En ineens wist ze het weer. Ze stond op, pakte Slow onder haar arm en zei: “we gaan die bak onder de lavabo uit halen”. Slow verschoot gelijk van kleur. “Nu?” vroeg hij. “Nu” zei mske.

Ze togen naar boven en mske legde uit dat ze dat vorige keer als volgt hadden gedaan: Slow had op zijn rug onder de lavabo gelegen, had de bak vast gehouden terwijl mske de veren, waarmee het ding moest ophangen, had ingeklikt. Dat zouden ze terug zo doen. Vorige keer leek dat zo lachwekkend nog niet eigenlijk, maar als ik het nu vertel krijg ik lachkriebels.

Gisteravond ging Slow dus onder de lavabo liggen en mske begon aan die eerste veer te trekken. Dat verdomde ding bewoog wel maar kwam niet los. Logisch eigenlijk want als die naar onder getrokken wordt, buigt die naar binnen.

Slow begon te klagen dat zijn armen pijn begonnen te doen. Dus stelde mske voor dat ze van plaats zouden wisselen. Zo gezegd, zo gedaan. Slow houdt de bak vast en mske probeert nu langs onder die veer er uit te halen. Zelfde probleem, die boog naar binnen. “Weet je” zei mske “haal me een paar werkhandschoenen, dan kan ik tussen de lavabo en de bak door die veer naar buiten duwen terwijl ik met mijn andere hand trek”.

Slow keek bedenkelijk. Hij zei: “laat mij dat eens proberen”. Dom van mske dat ze hem niet tegenhield! Ineens kijkt hij helemaal verschrikt en zegt: “mijn vinger zit vast!” Hoe zat die vinger nu vast? Wel in dat ringske dat aan die veer zit om te kunnen trekken natuurlijk, kijk maar.

Toen kreeg mske het echt wel efkes benauwd. Hij kreeg zijn vinger daar echt niet meer uit en mske bedacht dat, als die daar lang in stak die zou opzwellen en dat ze dan helemaal in de knoei zaten want dan moest ze die ring overpitsen en ze kon daar niet uit die benarde positie want Slow stond in de weg en die kon niet opzij want zijn vinger stak vast.

De grove middelen dan maar. Nadat mske al twee keer had gezegd dat hij zijn vinger daar moest uithalen, met de nadruk op “moest” en hij zei dat het niet ging, begon ze die vinger lichtjes terug te duwen. Slow protesteerde maar mske trok zich dat niet aan en op de toon van zuster-directrice van indertijd gebood ze commanderend: “trek die vinger er uit!”, terwijl ze toch licht bleef duwen. Slow probeerde haar te ontwijken. Hoe? Door die vinger uit die ring te trekken natuurlijk. Als een man zegt dat iets niet kan en jij denkt van wel, dan moet je altijd een beetje helpen. Dan ziet hij dat het wel kan.

“Ga nu maar die werkhandschoenen halen” zei mske en Slow was direct akkoord. En zo lukte het. mske kon maar één handschoen aantrekken anders werd de opening te eng en zodoende zitten ze hier alletwee met een lichtelijk pijnlijke wijsvinger. De ene van vast te zitten in die ring en de andere van al die vergeefse pogingen.

En nu moeten die bakken er nog terug aan ook. Bakken? Ah ja, natuurlijk, nu gaan ze ineens die tweede lavabo ook aansluiten natuurlijk.

Wordt [misschien] vervolgd …