Het zal zo ongeveer putteke nacht geweest zijn, als ik me stilaan begin te realiseren dat het blijkbaar tijd werd voor het nachtelijk wandelingetje over de overloop. Ik probeer mijn ogen open te krijgen. Dat is nodig om over die halve passerel te lopen, anders totter ik er over. Maar dat weet iedereen al.

En als ik daar over loop hoor ik het geluid al en dat zonder hoorapparaat. Er loopt ergens water in huis. De kraan van Lucs lavabo stroomt als een wildwaterrivier en die staat nochtans dicht.

Mijn eerste gedacht is: “Hoe lang is dat al bezig?”

Mijn tweede gedacht: “Rap Luc halen”.

Lucs eerst uitgesproken gedacht is: “Hoe lang is dat al bezig?”

Putteke nacht kunnen we dus beginnen met het ontmantelen van die scheve lavabo. Gelukkig hebben we ondertussen al enige ervaring.

Dichtingsringen hebben we nog genoeg. Dat is natuurlijk niet direct aan de orde, die nacht. Dat kan wachten tot klaarlichte dag. Maar ik verzucht weer, net zoals de vorige keer:

Misschien hadden we er ooit beter gewoon kastjes onder die lavabo’s laten zetten, zij het dan op maat gemaakt, dan moesten we gewoon die deurtjes openen om aan die hoekstopkraantjes te geraken.

En dan liggen we wat later terug in bed, bedenk ik dat ik klaar wakker ben, dat ik de slaap niet meer ga vatten en dat ik er op zondag vroeg uit moet voor de boekenmarkt.

En wat doet Luc zo om 2u30 ’s nachts. Hij gooit het laken af, gooit zijn benen uit bed en zegt: “Ik ga beneden mijn turnoefeningen voor mijn rug doen”.

En dat doet hij.