Ze kwamen er dus voor naar huis. Speciaal daarvoor op een zonnige zaterdag, voor die zondag met een 50 à 60 reuzen.

Die kwakkelzomer strooide roet in het eten. Was die zaterdag dan mooi en zonnig, de zondag begon slecht. Er was geen belbus. De taxi was nog maar eens niet te bereiken. En de fietsen werden terug gestald want het regende. Op het allerlaatste ogenblik, die taxi nog altijd niet terug gebeld hebbende, heeft Slow maar een andere gebeld waar ze anderhalve keer meer mochten aan betalen maar ze zijn er toch maar geraakt.

Ge moet er niet zot voor zijn, maar het helpt wel. Dat is zo een halvelings spreekwoord dat die dag echt wel op een hele hoop mensen sloeg. Want door de kletsende regen liepen ze, de reuzenbouwers van de veertien dorpkes en hun 17 reuzen en de fagadengs, door de straten van Landen richting Marktplein waar ze hun respectievelijke peters en meters met hun gevolg gingen oppikken om dan terug naar de EMI te stappen voor de reuzendoop.

Het Preutelmadammeke, meter van de vuurman van Laar, kon er niet bij zijn. Dat hebben we van horen zeggen. Maar de honneurs werden waargenomen door haar dochter.

Het regende en bleef regenen en bij hun tocht richting EMI hadden ze de wind op kop zodat op sommige plaatsen op het traject mensen stonden die zegden: “pas op voor de wind”. Dat kwam meestal waar ze in een meer open gedeelte kwamen en die grote mannen en vrouwen, ja, die pakken meer wind dan de mensen.

Slow heeft gefilmd. De montage die hij maakte om op het blog te zetten dient enkel om er zekere van te zijn dat we elke reus in beeld hebben. Wat goed zichtbaar is, is wel dat het een echt gevecht tegen de elementen is.

Eén ding vinden we spijtig hoor Slow! Dat de kop van Pepijn, als laatste reus, niet beter in beeld komt. Wat een mooie reus is dat geworden.

Ge moet er niet zot voor zijn, maar het helpt wel.