Ik dacht dat ik er al over geschreven had. Meer nog, ik was er zeker van dat ik er al over geschreven had. Maar ik vind het nog maar eens niet terug. Soms denk ik dat ik denk dat ik er over geschreven had.

Ik zal het maar eens uit de doeken doen, of dat dat nu voor de tweede keer is of niet, het zij zo.

Een paar jaar terug, en wie weet voor welke rede, kregen wij hier zo ineens een tweejaarlijks blaadje in het Nederlands in de bus. Ongevraagd, maar mske las het zo wel een beetje graag en bovendien zaten er heel wat kortingbonnen bij.

Een dikke zes maanden geleden kwam dat in het Frans en mske pakte de telefoon. Niet dat ze extremist is maar de plotse omschakeling verwonderde haar toch wat. Daar werd ze doorverwezen naar de hoofdzetel in Brussel, die ze belde. De telefonische schakelde haar door en ze kreeg een bezettoon te horen. Ze belde terug en vroeg maar ineens aan de telefonist, deze keer ongetwijfeld mannelijk, om haar maar ineens de naam van de persoon in kwestie te geven. Dat mag niet! Een hele uitleg waarom dat niet mag en op een nogal agressieve toon.

mske dacht: “foert, als het boekske nog eens in het Frans komt stuur ik het gewoon terug”.

Het kwam in het Frans. mske heeft een poging gedaan om het per mail te regelen, om terug een Nederlandse versie te krijgen. Ze kreeg enkele uren later een mail terug.

Geachte mevrouw S,

Hiermee danken wij u voor uw e-mail betreffende ons product. Wij stellen het op prijs dat u contact met ons heeft opgenomen en geven u graag volgende informatie.

Wij werken samen met internationale reclamebureau’s omdat televisiereclames vaak in meerdere landen gebruikt worden. Helaas kunnen wij u om die reden geen informatie geven over voorwerpen die gebruikt worden in onze reclames.

Wij danken u voor uw interesse in onze producten.

Met vriendelijke groeten,

Nu begint mske te peizen dat ze precies geen Nederlands niet meer kent want déze mail in het Nederlands? Daar krijgt ze kop noch staart aan.