Je ligt in je bed en het is zaterdag. Dan mag je in je bed liggen maar dat weet je niet, want je slaapt.

Je hoort de hond, dat beest dat hier dichtbij zit en kan bassen dat gans het dorp uit zijn slaaptoestand schiet.

Je noteert dat het bed leeg is, jijzelf uitgezonderd natuurlijk. Je denkt: “het is zaterdag, ik mag nog in bed liggen” en je trekt met veel moeite een oog half open om te zien dat het nog geen zeven uur is.

Je trekt je winterdekbed, je zomerdekbed, je reservedekbed en je solemio vast over je oor maar je blijft die hond horen. Een aanhoudende blaf.

En dan ineens is dat gedaan en hoor je de hond in de verte blaffen, ook aanhoudend. Je denkt dat die rotlawaaimaker van hier daarop reageerde en je trekt je winterdekbed, je zomerdekbed, je reservedekbed en je solemio nog wat vaster over je oor.

Als je uiteindelijk vindt dat het tijd is om op te staan, realiseer je je ineens dat het geen hond in de verte is, maar dat het die van hier is, die de buur heeft binnengehaald.

Eens beneden blaft dat beest wel verder, maar dan hoor je dat niet meer, want hier beneden zijn de vensters dicht en heb je dubbel glas.

Die hond stoort dus nooit, van mske mag die blaffen en blaffen en nog blaffen zo veel dat die wil.

Maar zó vroeg?

Ik moest dat eens proberen sé.