Na Slow’s bizarre kennigsgeving dat hij ook wel wil kunnen strijken, kreeg mske gisteren de verrassing van haar leven onder de vorm van een mail met als titel: Zou dat niets voor mij zijn?

Nu niet dat Slow niet tegen mske spreekt hoor en haar altijd mails stuurt als hij wat te zeggen heeft, dat doet hij alleen als ze nog slaapt.

Het was mske inderdaad al opgevallen dat hij, zowel bij het strijken als bij het opvouwen van gewassen hemden en t-shirts, over haar schouder mee kwam kijken en goedkeurend mompelend liet verstaan dat hij dat ook wel zou willen kunnen.

Vandaag zocht hij dus efkes op hoe hij zijn eigen vouwbord zou kunnen maken of beter gezegd, hij keek naar mske en zei: “je weet wat doen”.

In karton! Waar haalt hij het! Dat is nooit een lang leven beschoren … Slow kennende.

Dus heeft mske nog maar eens verder gekeken en vond een vouwbord in hout. Dat is toch al wat steviger, al vond ze ook dat je op de Oosterse wijze ook helemaal geen hulpmiddelen nodig hebt.

Maar toch bedenkt mske dat ze liever stapels en stapels en stapels van deze zou opplooien.

Ondertussen kan Slow met zijn houten vouwbord dan al wat oefenen zodat hij zich snel expert shirtopvouwer kan noemen.