mske houdt ervan rustig te kunnen eten.

Dat houdt in dat ze het niet zo prettig vindt als haar tafelgenote in het restaurant de ganse tijd aan het woord is om te zeggen hoe lekker ze het vindt. Dat gaat dan zo: “nou! Dat ziet er lekker uit!” bij het opdienen. “Wat ik heb is echt wel lekker” als ze de eerste hap heeft genomen. Waarna ze elk aanwezig ingrediënt nog eens afzonderlijk gaat lekker vinden. Met ergens tussenin: “het jouwe ziet er ook best lekker uit!” als ze een blik in mskes bord werpt. En blikken in borden dragen ook niet bij tot mskes bepaling van rustig eten.

Niet alleen bij het eten is het mens constant aan het tateren. Ze tatert de ganse dag door. En dat gaat dan zo: “zo. Nu een lekker bakje koffie. Even een stoel pakken en zitten. Toch wel vermoeiend hoor.” Net of ze geen bakje koffie kan nemen zonder dat noemenswaardig feit aan de wereld kond te maken.

Natuurlijk is dit geen probleem als mske daar niet is. Maar als ze net haar pauze neemt en zelf op een stoel gezeten aan haar bakje koffie nipt …

Ook zo ’s morgens bij het ontbijt! Oh help, dan vraagt ze of je goed geslapen hebt. Het antwoord wacht ze niet af, of beter gezegd, ze geeft het zelf zeggende: “ik niet hoor. Ik had een ellendige droom” die ze dan maar ongevraagd begint te vertellen. mske grijpt dan maar haar onzichtbare oordopjes en sluit zich af.

De volgende ochtend heeft mske dan maar bewust boos gekeken en gezegd dat ze uitermate vies gezind was opgestaan, wat niet zo was. Waarop de vrouw vragend keek en mske zei dat ze niet hield van kakelende kippen. Waarop de vrouw antwoordde, terwijl ze naar de keuken keek dat “die er inderdaad wat van kenden”.

Had ze het begrepen? Ze zweeg. De volgende ochtend plofte ze zich naast Slow, dat is dus schuin tegenover mske en ze zei: “Zo! … héhé … hoho”.

Meer niet.

mske had weer haar strakke masker op gezet, zie je.