Sedert november 2012 heeft Slow af en toe eens last van zijn ingewanden. Als mske zegt dat hij naar de dokter moet, dan is het voorbij. Maar een poos later duikt het weer op. Als mske dan zegt dat hij naar de dokter moet, dan is het weer voorbij. En zo al een keer of vier. Sedert november!

Vorige woensdag was het weer zover, maar nu met alles er op en er aan. Dinsdag had hij zich een pak friet met een kouw boulet besteld. Die kouw boulet was niet koud, maar gefrituurd en toen mske daar van proefde, trok ze haar neus op. Achteraf denkt mske dat die gebakken was in te oude frituurolie.

Eens thuis, ging Slow in bed. En woensdag was het dus zover. Ganse dag in bed. mske wou de dokter bellen. Slow wou niet. Dat kwam door die frieten.

Donderdag was het beter maar toch niet. mske wou de dokter bellen. Slow wou niet. Het ging wel over. mske dreigde. Als Mozes niet naar de berg ging, in dit geval Slow op vrijdagmorgen naar de dokter, zou zij de dokter naar hier laten komen.

Hij ging! En toen belde hij op van daar. De dokterspraktijk was gesloten. Dan krijgt mske hem eindelijk naar de dokter, is die dicht. Natuurlijk stond het in het krantje. Twee dagen dicht. Was hij nu toch maar woensdag onmiddellijk geweest hé. Verdorie.

De apotheker heeft hem dan iets straffers gegeven.

Op een zekere manier is het begrijpelijk dat hij niet naar de dokter wil. Het probleem met de dokter is dat je zowel op afspraak als gewoon op consultatie kan gaan, maar die afspraken liggen al weken vast. Dat zijn de abonnees die telkens een afspraak maken voor volgende keer en dan mogen zieke mensen daar uren in die wachtzaal zitten. Begrijpelijk toch dat iemand met diarree niet erg te vinden is om daar te gaan zitten.

Vrijdagmiddag zei mske dat hij toch maar kon zien dat hij ging, liever vroeger dan later. En wat was zijn argument? Hij zei: “Ik moet hier altijd naar die dokter gaan, maar zelf ga je ook niet”.

Maar mske mankeert niks!