De eerste echte mooie lentedag was achter de rug toen hier gisteren morgen zomaar ineens … “een beest” zei mske die het vliegende ding wel zag uit haar ooghoeken maar het nog niet terdege bekeken had. Het beest zwijmelde wat rond, zigzagde en dook en zag er niet gezond uit. Slow greep de vliegenmepper.

“Het is geen wesp” zei mske, alle gesneuvelde wespen hier in huis indachtig “ik denk dat het een bij is”. Er werd dus niet gemept want er zijn al bijen te weinig.

mske dacht aan het goeie ouwe stekkedozeke waar je zulke beesten mee kon vangen en weer laten vliegen. Maar ze had nu eenmaal geen stekkedozeke.

Ineens was de bij weg. Had ze zich verscholen? Was ze ondergedoken?

Maar dan zei Slow: “ze zit in je haar” en hij trachtte haar te vangen met een pot en een gazet. En toen bedacht hij dat mske, al was ze nog in badjas, eigenlijk ook gewoon naar buiten kon wandelen met bij en al. Dat deed mske dan maar en de bij vloog fris en monter de wijde wereld in.