Het was een zaak van lange duur. Het had veel voeten in de aarde maar uiteindelijk besloten we toch maar weer een auto te kopen en dat na vier jaar zonder.

In die tijd was die auto overbodig, maar na anderhalf jaar autoloos begonnen we de evenementen te doen. Het liep wel. Alleen … die vier kilometer van hier naar het station …

We hebben de belbus gehad, méér dan ons lief was. Niets dan pure ellende die belbus.

We hebben het met de fiets gedaan. Fietsen met een koffer op de bagagedrager is geen lach.

We hebben een hele tijd een taxi genomen tot die ons op een mooie morgen voor piet snot liet staan. Uiteindelijk belden we een buurman/taxichauffeur maar die stopte er op een zeker ogenblik ook mee, hij was overvallen en kon daar niet echt om lachen. Wij ook niet.

Uiteindelijk gingen we gewoon een dag vroeger naar de stad van het betreffend element. Daar zat wel wat in. We konden de stad bezoeken … als het overstappen op de treinen meeviel tenminste.

Het plan was vorig jaar in de winter al opgepopt, maar werd weer opgeborgen toen de zomer er aan kwam. Fietsen was zalig, er waren geen evenementen en we hadden toch geen auto nodig.

We veranderden weer van mening eenmaal de dagen terug kouder werden en de uren van de belbus veranderden, maar we zagen echt geen kans om die plannen ten uitvoer te brengen. We hadden nooit de tijd om de geschikte auto te gaan zoeken en alles te regelen.

Maar zo een drie weken geleden had ik er ineens zo genoeg van, ik was het zo beu, maar dan ongelooflijk beu.

We vonden een auto die ons wel aansprak, maakten een afspraak en gingen hem bekijken. Het werd die niet. Luc zat er in als een opgeplooid sardientje. Maar naast dat sardienenblik stond een andere. Die werd het. De garagist zou al het nodige regelen, ook met de verzekering, zodat we na onze afwezigheid van meer dan twee weken vorige dinsdag die auto gewoon konden gaan oppikken.

Nu was het de bedoeling om er enkel mee van hier tot het station te rijden en de boodschappen te doen en eventueel enkele plaatsen aan te doen waar je met het openbaar vervoer zeer moeilijk geraakt, zoals Lillo bijvoorbeeld.

Maar toen kwam het. We weten niet precies wanneer het laatste evenement van het seizoen effectief afgelopen gaat zijn. R. had al gezegd: “als je dan toch die auto hebt …” maar we beslisten pas ’s avonds toen we lazen dat de spoorwegen misschien vandaag zouden staken. We namen het zekere voor het onzekere en besloten de auto te gebruiken.

Ondertussen hebben we al veel bepeisd en overpeisd en mogelijk gaan we die auto wel meer gebruiken. Geen gekke overstappen meer met die koffers, geen uren verliezen wegens gemiste treinen … De uren in de file gaan we hoe dan ook proberen te vermijden.

Pas op! Dit is geen ommezwaai! Ik ben er nog altijd van overtuigd dat je beter geen auto hebt als je er enkel brood mee gaat halen. De fiets is hier nog niet afgeschreven.