In Segedenum twijfelden we even: wilden we nog naar een ander museum of gingen we voor een strandwandeling in Whitley Bay? We lieten onzen Tom beslissen. We gaven het adres van het museum in en we kregen weer een tolweg. Als we die wilden vermijden, moesten we 23 km om rijden. Daar was Luc niet voor te vinden.

En die avond pas, schromelijk (te) laat heb ik gegoogeld op de Britse tolwegen en kwam tot de conclusie dat die helemaal niet zo duur waren.

Wat moesten we dan de volgende dag? Gewoon de Tyne Tunnels nemen. Eén euro zestig is zeker niet duur genoeg om er er 23 km voor zouden gaan omrijden.

“Ah maar” zei Luc “ik heb gehoord dat die tol in Groot-Brittannië zo duur was”. Hij had zich vergist. Hij had gehoord dat het in Londen zo duur was. Dat was al een ander paar mouwen.

Na die Tyne Tunnels hebben we ’s avonds nog eens mogen googelen. De volgende dag zouden we via Dartford Crossing rijden, over de Queen Elizabeth II bridge en die is ook betalend.

Dartford Crossing … dat klinkt toch zo een beetje zoals de titel van een spannend boek.

Die brug zou ons 2€ kosten en een hoop ellende besparen. Ik heb nog eens aan die omweg in Manchester gedacht, maar gedane zaken nemen toch geen keer en ik was al blij dat we voor die twee laatste dan toch niet omgereden hebben.