Eindelijk een beetje zin in de waanzin? Volgens mij wel.

Hoe mindfulness en zen eigenlijk werken doet er niet toe, het is niet aan mij besteed. Als er wat op mijn lever ligt moet het er af. Dat velen denken dat ik boos ben als ik wat geagiteerd praat vind ik niet zo prettig, maar ik neem hen zoals ze zijn, ze moeten mij ook maar nemen zoals ik ben. Tot dat laatste besef ben ik pas enkele jaren terug gekomen, toen ik besefte dat het toch nooit goed zou zijn en dat er maar één persoon op de wereld is met wie ik moet kunnen leven en dat is met mezelf. Dat Luc ook met mij kan leven is mooi meegenomen.

Dus kreeg ik de kriebels als ze over zen begonnen. We hebben gezien hoe dat werkt. Iedereen moet zen zijn, iedereen moet accepteren wat hen overkomt behalve de zenpredikers zelf.

Die ene avond heb ik gezien hoe die reageren als ze een vliegescheet op hun zenleven krijgen. Ze draaien door! Maar oh! Het is niet hun schuld, ook niet de schuld van diegene die het doet. Neen! Het is mijn schuld, onze schuld, iedereen zijn schuld. Want wij hadden niets gedaan om het te voorkomen en wij deden ook niets toen niemand wist wat doen.

Later hoorde ik van iemand die, omwille van haar beroep, ook zen op haar bord kreeg dat dat aanzien werd als goede zen, of zoiets, weet ik veel. Dus weer hetzelfde, het heeft niets met een levensopvatting te zien maar alles met henzelf.

Wat mindfulness hier nu mee te zien heeft? Het is gewoon mijn interpretatie dat het een beetje op dezelfde manier werkt als zen. Ik las dan ook met graagte het artikel dat zegt dat je beter een bord kan stuk gooien om je af te reageren.

Ik gooi geen dingen stuk, ik sla met de deuren.