Na het laatste voorval met een ongewenste telefonische oproepen gaf ik ons vast nummer en het gsm nummer van Luc op bij “Bel mij niet meer“.

Een paar weken terug merkte ik ineens hoe rustig dat wel was, zo zonder die telefonische storingen die enkel voor wrevel en oponthoud zorgden.

Jammer genoeg heb ik dat luidop gezegd want dat is op onheil roepen. De telefoon ging. Het schermpje vertoonde een buitenlands nummer. Ik nam niet. Een paar minuten later ging de telefoon weer. Weer datzelfde nummer. Ik nam niet.

Toen de telefoon de derde keer aanving met bellen en het schermpje weer het zelfde nummer vertoonde heb ik opgenomen. Er waren twee redenen waarom. De eerste was dat wat mijn vader me ooit vertelde over opbellen om te zien of er niemand thuis was om daarna even te gaan inbreken. En dat met twee weken evenementen in het vooruitzicht.

De tweede reden was maar een plots opgekomen gedachte. Ik had namelijk net contact genomen met de eigenaars van een cottage voor de volgende vakantie. Eigenlijk wist ik dat dat niet kon, het was niet het landnummer van het Verenigd Koninkrijk.

Ik nam dus.

En al wist ik al dat het niet over die cottage zou gaan, het verwonderde me toch enigszins dat men mij in het Engels aansprak.

“Do you have an airport shuttle” vroeg ze. Ik heb haar niet gezegd of we er wel of niet eentje hadden, ik heb haar gewoon haarfijn uitgelegd wat ik ervan vond om op een zondagochtend opgebeld te worden voor het stellen van idiote vragen.

Wou ze me nu echt een airport shuttle aansmeren vanuit het buitenland? Of wou ze kijken of de vogel gevlogen was.

Criminelen en oplichters hebben echt geen boodschap aan lijsten!