Gisteren rolden zo maar voor de eerste keer de centjes van het pensioen de rekeningen op.

Het voelde wat bizar aan, maar anderzijds maakte het ons dan weer een ietsiepietsie euforisch omdat de overgang -tegen verwachting in- zonder problemen verliep.

Murphy was waarschijnlijk te druk doende met het saboteren van toetsenborden, agenda’s, synchronisaties en aanverwante zaken.

Ook de betaling van het voorschot voor de vakantie had hij tegen gehouden. Maar net toen ik die overschrijving nogmaals wilde doen -gewoontegetrouw mezelf de schuld gevend- kreeg hij wroeging en zag ik nog net de £££ richting Schotland verdwijnen.

Ook dat is weer iets om vrolijk van te worden: zomaar een vakantie kunnen boeken zonder je zorgen te maken dat er ergens nog hier of daar werk uit de kast valt.

Wat de algemene vrolijkheid bovendien nog een zetje geeft is dat vandaag Amke dertien wordt. Die kinders worden sneller groot dan ik me herinner van hun vader en zeker in turbo snelheid als ik vergelijk met mijn eigen tienerjaren.

Dat we daar nu geen wensen aan koppelen? Ach, in het weekend zijn de meisjes hier. Twee hele dagen tijd!