Soms denk ik: “ooit zal ik niet meer weten wat vertellen”. Op het blog dan. Maar dan valt weer één of ander in mijn postvak of lees ik iets in de krant.

Anderzijds zijn er mensen die met hele dagen kunnen vertellen, niet op een blog maar in realiteit. Ik kan dat niet. Als ik dat zeg wordt dat onderuit gehaald door hen die denken spits te zijn en die dan zeggen dat ik wel kan converseren.

Ze weten het niet, ze weten niet wat mij dat kost achteraf. Het gesprek maalt door en herhaalt zich in mijn hoofd, telkens weer, om toch maar zeker te zijn dat ik niets fout heb gezegd, dat er toch maar niets is dat verkeerd kan geïnterpreteerd worden.

Zo werd me aangeleerd: ik sprak te stil, te luid, mijn mening werd niet gevraagd of was volstrekt idioot, ik wist niet waar ik het over had, ik moest zwijgen als ik niets zinnigs wist te vertellen. Dat laatste dan vooral als ik het niet eens was met hun mening of zij mijn visie niet aanvaardden.

Zei ik niets, dan was het ook niet goed, dan leek ik wel helemaal onnozel.

Een kleine opmerking tussenin: als iemand een luisterend oor nodig heeft, dan denken ze er ineens aan dat ik er ook nog ben. Daar komt verandering in. Mijn oren zijn ook niet meer wat ze geweest zijn.

Het blog dus. Het vit niet, geeft geen commentaar en ik zeg wat mij dunkt dat gezegd mag en kan worden. Ik let dus nog steeds op dat wat ik schrijf voldoet aan de immer aanwezige censuur in mijn eigen hoofd.