Sedert die dag dat ik besloot nooit nog op commando om een aangetekende zending te rijden, heb ik dat ook niet meer gedaan. Het gaf nooit problemen aangezien het gangbaar is dat een schrijven én per gewone post wordt gebracht én per aangetekende wordt aangeboden.

Een evenement of twee geleden lag er bij ons thuiskomen toch een nota in de brievenbus -op mijn naam- maar geen brief die een aangetekend schrijven zou verantwoorden.

“Foert!” dacht ik. “Alles is in orde” zei ik. We negeerden het bericht.

Vorige week vrijdag lag er een gewone brief in de bus, meldende dat we op een bewuste dag niet thuis waren en dat we ook het aangetekend schrijven niet afhaalden.

Een gewone brief? Niets van. De mannen die normaal bruine enveloppen met een vensterke sturen -in Nederland zijn die blijkbaar blauw- schrijven geen gewone brieven.

Ze waren niet akkoord met onze aangifte. We moesten die staven, maar dat binnen de maand vanaf de datum van dat aangetekend schrijven. Uiteindelijk betrof het een zaak voor Luc. Die heeft in zeven haasten alle nodige papieren bij elkaar gezocht. We hebben die omslag met die papieren vorige zondag persoonlijk in hun brievenbus gestopt.

Op woensdag lag er een nota in onze brievenbus. We hadden weer een aangetekende. En dat terwijl wij hier geen van beiden de postbode hadden horen aanbellen. Niet moeilijk! De batterij van de bel was leeg. Na een beetje gefoeter en een nieuwe batterij in die bel, besloten wij deze keer toch maar langs de post te passeren. Je weet nooit wat ze nog voor ons in petto hadden.

Zij weer! Jawel. Bewijzen geweigerd. Iemand is daar zeer naarstig aan het werk. Post die ze op maandag pas ontvangen, op woensdag al beantwoord bij ons?

Nu ze eens een keer snel zijn, is het ook niet goed.